Para nr 6 - Urocza, zimna suka i intensywny, przebojowy szczeniak..

Anna i Damian

Perfekcyjnie perwersyjni...

Opisy wprowadzające, oraz opowiadania po rozwinięciu :)

(Kliknij na: Czytaj więcej >>)

Anna Wielgosz to dziewczyna kontrowersyjna pod każdym względem. Na skutek wypadku z dzieciństwa nie pamięta swoim najmłodszych lat. Rozpieszczana do granic możliwości przez rodziców, którzy w ten sposób chcieli jej zrekompensować traumę. Spowodowało to, że dziewczyna wyrosła na pewną siebie egoistkę, która uważa, że wszystko jej się należy i ma być zrobione po jej jednym kiwnięciu palcem. Traktuje z góry znajomych, bo uważa się za lepszą. Przez to nie posiada prawdziwych przyjaciół. Po śmierci rodziców trafia pod opiekę brata, z którym dotąd nie utrzymywała kontaktu. Buntuje się przeciwko światu i nowym obowiązkom, szukając jednocześnie rozrywki w towarzystwie przebojowego Damiana. Czy będzie potrafiła stworzyć z nim szczęśliwy związek? Czy on zdoła poskromić złośnicę? A może w tym jest ukryty jej największy urok, że jest nie do poskromienia? 

Damian Maciejewski to młody chłopak, który przeżył już tyle, że starczyło by tego co najmniej dla kilku ludzi. Wychowywany samotnie przez matkę, bo ojciec albo siedział w więzieniu, albo znikał do innych kobiet. Mimo, że uważany jest za typ niewychowanego gówniarza biegającego po podwórkach, tak naprawdę jest inteligentny, ambitny, spostrzegawczy i zaradny. Jest lojalny wobec przyjaciół. Szanuje kobiety, którym mógłby przychylić nieba, ale jednocześnie jest wobec nich wymagający. Jednak czy związek z rozpuszczoną przez życie królewną, która pochodzi z zupełnie innego świata ma szanse na przetrwanie? Czy wspólne udane życie seksualne wystarczy, żeby pokonać wszystkie przeciwności losu?

Część 1 - Ostatnia szansa - Damian (Adrian)

Stałem sobie, zwyczajnie tak. Identycznie jak wielu chłopaków sobie stoi. Jedną nogę miałem opartą o murek, a drugą na betonie. Paliłem papieroska i czekałem na moją laskę. To miała być taka dla niej niespodzianka. Miałem wolny dzień, mogłem jej poświęcić sto procent uwagi, mieć czas tylko dla niej, ale ona… no właśnie ona zdawała się robić mnie w chuja. Kiedy zobaczyłem ją z Sebastiankiem, jak ten przejmuje od niej plecak, by się biedactwo nie zmęczyło to aż mnie mdłości naszły. Co za idiota, myślał, że się nie dowiem? Co za kurwa! Kurwa to akurat z niej, powinna mnie uprzedzać jak chce cię spotykać z moimi przyjaciółmi sam na sam. Przez chwilę zastanawiałem się co boli mnie bardziej. Zdrada przyjaciela, czy zdrada dziewczyny. Zaciągnąłem się modniej papierosem, wypuściłem dym nosem, drapało w gardle i przełyku, ale to sprawiło, że spojrzałem na sytuacje trzeźwym okiem, a nie zaślepionym przez złość i głupie domysły. Postanowiłem za nimi pójść tak by pozostać niezauważonym. Chciałem przekonać się na własne oczy jak będzie wyglądało ich pożegnanie. Jednak pożegnania nie było, ona zaprosiła tego… Bastka do środka. Na szczęście jej pokój miał okna na taki daszek. Wdrapałem się na niego, a potem po cegiełkach i nierównościach aż na parapet. Spokojnie przyglądałem się temu co czynią, a wciąż pozostawałem niezauważony. Czasami to było trudne, musiałem schylać głowę, wisieć tylko na dłoniach, raz o mało nie spadłem, ale w końcu doczekałem się najważniejszego.

Seba siedział na łóżku Bartka, ona obok niego. Trzymał w swojej dłoni jej dłoń, jakby chciał dodać jej otuchy. Nagle ona położyła swoją rączkę z paznokietkami fnacuzami na jego kolanie i jechała coraz wyżej, wyżej i wyżej. Dotknęła jego penisa przez spodnie dłonią, jego wargi złączyły się z jej wargami, a ja wtedy zapukałem w szybę. Odskoczyli od siebie niczym oparzeni. Zeskoczyłem z daszku i przebiegłem pół kamienicy by znaleźć się przy jej klatce schodowej. Ten burak nawet nie miał odwagi wyjść mi na spotkanie i zawalczyć o dziewczynę. Sebek skrył się w jej domku, a to ona stała przed drzwiami głosząc te swoje bzdety:

– Nie wejdziesz tam. Damian, nie bo go rozniesiesz.

– Przesuń się, dobrze ci radzę – zagroziłem prze zęby.

– Nie bo mu coś zrobisz – zawodziła dalej.

– Za moment to tobie coś zrobię, gwarantuje, że jeśli nie odsuniesz się od tych drzwi to oberwiesz – zagroziłem.

– To była tylko próba… – próbowała się wyłgać jakimś kłamstewkiem rodem z telenoweli, ale nie chciałem już tego słuchać. Chwyciłem ją za ramie, by czasem nie upadła. Pociągnąłem do przodu by zapobiec jej zderzenia się ze ścianą.

Uniosłem prawą dłoń w górę i wymierzyłem jej siarczysty, ale wyważony policzek. Nie pozwolę by mi kobieta rogi doprawiała. Z drugiej strony ja też jej rogi doprawiałem, ale ja byłem mężczyzną, mężczyźni zdradzali już w poprzednich epokach i było to normalne, a kobiety to znosiły w pokorze i obrywały cięgi za każdą przewinę. Przynajmniej wtedy był porządek.

– Teraz mnie maleńka posłuchaj – rzekłem spokojnie i delikatnie do zapłakanej Karolinki. Chwyciłem jej bródkę między kciuk i palec wskazujący swojej lewej dłoni, uniosłem jej twarz tak by patrzyła mi w oczy, ale była niska. Przez to kurwa się musiałem przychylać, stając w rozkroku i na ugiętych kolankach. Drugą dłoń włożyłem do kieszeni, by mnie nie korciło by jej poprawić. – Mnie się nie zdradza. Pozbądź się Bastka z domku, grzecznie do książek i do poprawy ocen, bo tutaj twoja edukacja jest ważniejsza, i nie mowa o edukacji miłosnej, ani seksualnej.

– Ale ty sam szkołę zawa…

– Zawalam, bo facet bez wykształcenia da sobie radę. Zda prawko, będzie gonił kaskę na tirach, albo pójdzie na budowę czy wykończeniówkę. Kobieta bez wykształcenia zarobi marne grosze, a ja chcę dla ciebie lepszej przyszłości i chcę byś wykorzystała swoją zdolność. Dlatego nie trać czasu na podboje miłosne. Nie trenuj swoich sztuczek, na które ja już dawno się nie łapię na moich kumplach. Za tydzień się zobaczymy, a wtedy porozmawiamy o tym co zaszło, bo teraz nie mam nerw i bym cię chyba zatłukł słuchając twoich beznadziejnych wyjaśnień! – ostatnie zdanie wykrzyczałem choć przez cały czas starałem się nad sobą panować. Karolina pokiwała twierdząco głową, pociągnęła zasmarkanym noskiem.

– Dobrze – wyjąkała.

– Proszę chusteczkę. – Podałem jej całe opakowanie i zbiegłem po schodach w dół, bo naprawdę nie chciałem wyrządzić jej większej krzywdy, choć bez wątpienia zasługiwała na większą nauczkę.

Po tej całej akcji związanej z Karoliną czułem się winny, jakoś dziwnie tak… nie powinienem był jej bić, nie miałem takiego prawa. Nawet jeśli była perfidną, zakłamaną suką, to jednak przede wszystkim była kobietą. Wolną kobietą, bo ja nie zamierzałem być z dziewczyną, którą musiałbym dzielić na coraz to mniejsze kawałki i kawałeczki, aż w końcu na kawalątki by dla każdego wystarczyło.

Umówiłem się z Marcelem w galerii, niby to jeszcze szczeniak, ledwie jedenastolatek, ale miał najlepszy towar w mieście. Taki zajebisty, co to trzymał człowieka i nie puszczał nawet kilka godzin, a nie tak jak większość tego świństwa podlewanego domestosem i innymi specyfikami. Chwyci cię mega, ale na kilkanaście minut i po zabawie, na takie coś to by mi nawet kasy było szkoda. Umówiliśmy się jak zwykle na ostatnim piętrze, koło kit. Wypatrzyłem go od razu, taki grzeczny chłopczyk. Miał na sobie bordową kamizelkę z tarczą na piersi i koszulę białą w paski pod spodem – mundurek elitarnej szkoły, spodnie były szare. Na szczęście miał na głowie jeszcze czapkę taką smerfetkę, popielatą w czerwone paski – dzięki temu choć trochę wyglądał przyzwoicie. No jeszcze luźno zawiązany krawat dodawał jemu uroku i nieco lat.

– Niema stary – powiedziałem do niego i zbijając z nim sztamę miałem już przygotowane trzy dychy w łapie. Tak więc zabrał pieniądze w chwili gdy nasze dłonie się skleiły, robił to naprawdę niepostrzeżenie. Miał dzieciak wprawę, jakby miał to we krwi.

– Cze, co u ciebie? – zapytał i wstał z miejsca, nie wzbudzaliśmy niczyich podejrzeń. Szliśmy w stronę ruchomych schodów co prowadziły na dół. Marcel wrzucił mi samarkę z zielskiem do kieszeni, ale też niepostrzeżenie, podobnie jak odebrał ode mnie pieniądze.

– Przypierdoliłem Karolinie – powiedziałem bez ogródek.

– Co odjebała?

– Pytasz co ona, a nie co ja? – zapytałem zaskoczony i poczęstowałem się gorącą czekoladą, bo chadzała jakaś hostessa z degustacją.

– No pewnie, że tak. Bo co ty niby mogłeś odjebać? To na pewno jej wina, nigdy jej nie lubiłem, taka sztywniaczka – wyjaśnił, a ja opowiedziałem mu całe zdarzenie.

– No i miałeś racje stary. Gwarantuje, że wróci z podkulonym ogonkiem i jeszcze będzie cię przepraszała, a ty nie rozpaczaj, świętuj, baw się. Nie ma co czekać na niewierną laskę i wylewać alkohol w gardło w smutku i bólu czekając na jej przeprosiny – dawał mi rady ten szczeniak, a ja aż się głupio poczułem, że jest akurat w tym temacie obeznany bardziej niż ja.

– Skąd to wszystko wiesz? – zapytałem kiedy znaleźliśmy się już na parkingu podziemnym by zapalić w takim zaułku gdzie nie ma kamer.

– Od ojca, to jedyna rzecz jakiej mnie nauczył, jedyna pozytywna, no może jeszcze strzelanie i jak napierdalać by bolało, w które miejsca – odpowiedział.

Otworzyłem samarkę, wyjąłem fifkę, ale Marcel mnie powstrzymał.

– Zostaw to sobie na zaś, teraz to spal ze mną blanta – wyjaśnił i wyjął z kieszeni takiego fajnego grubaska, długi nawet był, już skręcony. Ja nie wiem jak on mógł to mieć w tylnej kieszeni i nie bać się, że pogniecie.

Podpaliłem bo dał mnie pierwszeństwo, zaciągnąłem się i było fajnie, od razu tak lekko jaskrawiej, a po drugim buchu trzymanym na bezdechu to już mega miałem wyostrzone zmysły. Nastała kolei Marcela i nagle usłyszeliśmy kroki. Młody lekko się skitrał w towarem, ale nie mieliśmy szans na ucieczkę od razu dostaliśmy latarką po oczach.

– Co tam macie? – zapytał męski głos, a my nagle tacy zestrachani. To zabawne jak łatwo człowiek traci pewność siebie w takich momentach.

– Ale wam stracha napędziłem – zaśmiał się Tyler. Wiedziałem już, że to on bo opuścił latarkę.

– Znasz gościa? – zapytał Marcel lekko drżącym głosem.

– Pewnie, kumpel szwagra mojej laski. Poza tym to prawdziwy ziom, a nie jakiś przybłęda – wyjaśniłem i zbiłem z Tylerem sztamę, a potem znów oparłem się jedną nogą o murek, tak jak wcześniej.

Tyler musiałem przyznać też miał styl. Ceglaste rurki, flanelowa koszula w kratę, w odcieniach czerwieni i granatu, taka za duża, rozpięta. Pod spodem T-shirt z napisem „40 milionów serc bije tutaj, zimny kraj, zimne flow, zimna wóda”.

– Gural wydał taką koszulkę? – zapytałem z ciekawości.

– Coś ty, to czarna farba do ubrań na białej koszulce, wystarczył szablon, a co? Chcesz taką? – dopytywał.

– Nie, wolałbym „Przede mną nie było takich, i nie będzie po mnie. To ja sprawiłem, że zaczęły się w tym mieście zbrodnie…”. Mam nawet taką koszulkę z krzyżem i Jezusem, żółta jest, taka przyblakła, a krzyżyk brązowy, dasz na tym radę? – zapytałem.

– Pewnie, przynieś, a zrobię. A na pleckach też coś chcesz?

– „Mówili o mnie wszędzie, strach paraliżował ulice… Amen”.

– Spoko. To jutro?

– Ok – odpowiedziałem. – A ty co masz z tyłu?

– Nic. Daj mi się z młodym przywitać. Ja być Tyler, a ty dziecko drogie? – zapytał w kierunku Marcela.

– Marcel, panie wielce dorosły. Palisz z nami? – Tyler oczywiście nie odmówił

Spaliliśmy i wsiedliśmy do wozu, bo zarówno ja jak i Marc nie mieliśmy lepszych planów, a Tyler miał całkiem niezły wóz i pełny bak paliwa.

– Muszę wpaść po taką jedną – wyznał. – Damian, będziesz musiał się przesiąść do tyłu. Ona usiądzie z przodu – dodał.

– Laska ważniejsza ode mnie, stary, no co ty? – zapytałem.

– Przebolejesz, weźmiesz na klatę – odpowiedział i zatrzymał się przed gimnazjum państwowym słabej rangi, wiem bo sam planowałem tam uczęszczać kiedy w końcu uda mi się zdać piątą klasę, a ponieważ do szkoły było mi nie po drodze, to się raczej nie uda.

– Dominika – powiedziałem do dziewczyny, której Tyler otworzył drzwi.

– Cześć Damian, jak tam po ostatniej imprezie?

– Mówisz o klubówce czy domówce. Po domówce ogarniałem wszystko bo te dwie smarkate się spiły, a po klubówce to całkiem, całkiem, nie powiem żeby było nieprzyjemnie – odpowiedziałem i uścisnąłem jej dłoń. Miała paznokcie umalowane na granatowo, tylko serdeczne na czerwono. Zawsze zwracałem u kobiet uwagę na dłonie, paznokcie i ubiór.

– Nie wiedziałem, że się znacie – powiedział Tyler zapinając pasy.

– Znamy to za dużo powiedziane. Jego wujek jest kolegą mojego brata. Witek, wiesz który, ten z baru? – tłumaczyła Dominika.

– Chyba chadzamy do innych barów, nie znam żadnego Witka – wyjaśnił Tyler.

– A wy skąd się znacie? – zapytała Dominika.

– A to zawiłe może być. Mój przyjaciel ma pod opieką siostrę swojej żony. Wiesz który? Ten co z nami śpiewał na weselu.

– Śpiewaliście na weselu? – zapytał Marcel, a Tyler załamał się w sobie, było to po nim widać. Dominika za to była uradowana.

– Wiem już, Damian jest chłopakiem Karoliny, stąd się… ale nie wiedziałam, że Karol się z nim przyjaźni.

– Coś ty, on go nie znosi, ale ja szczeniaka lubię – wyznał Tyler.

– Dzięki wielkie – powiedziałem.

– Nie dziękuj, nie dziękuj, za wcześnie. Podjedziemy po Amandę to podziękujesz – wypaliła Dominika.

– Po tą od tego Wojaka? – pytał Tyler.

– Jakiego wojaka? O czym wy w ogóle pieprzycie? Pierw wesele, teraz wojsko, to jakiś szyfr? – dopytywał Marcel.

– No bo mi brakowało kaski, i się wbiłem jako orkiestra na wesele. Całkiem dobrze nam poszło i mamy jeszcze trzy zlecenie takie. Tak, że Domi będzie kaska.

– I dobrze, przyda mi się – przyznała dziewczyna.

– Ej wy, ja całkiem dobrze śpiewam. A z kasą u mnie też krucho. Nie potrzebujecie kogoś takiego jak ja? – zapytałem.

– Jak nauczysz się grać na keyboardzie to świetnie by było – odpowiedział Tyler.

– Kilka potrafię ze słuchu, kiedyś odbyłem kilka lekcji, jak znajdziesz kogoś kto mi przypomni to w dwa tygodnie pilnie ćwiczę i wtedy podejmiecie decyzje – zaproponowałem.

– Zamierzasz śpiewać na weseliskach? – zdziwił się Marcel.

– Żadna praca nie hańbi. Moja matka sprząta w hotelu, ledwo wiążemy koniec z końcem. Przyda się gotówka, zrozum. Teraz jest w ciąży, będzie na zwolnieniu, pierwsza do odstrzału by wylecieć.

– Taka polska rzeczywistość młody, ale co ty możesz wiedzieć skoro takiś umundurowany – wyjaśniła Domi Marcelowi.

– To nie moja wina, że mam bogatą matkę i dziadka.

– A ojca? – zapytałem.

– A to taki szczeniak na ich posyłki, zresztą kiedyś był psem to nawet na szczeniaczka pasuje – zakpił Marc. – Co z tym Wojakiem?

– No bo Amanda, ta co z Damiankiem… ehe… ehe – odchrząknęła znacząco Dominika. – Ma takiego…

– Przyjaciela – podsunął jej słowo Tyler.

– No właśnie przyjaciela i on był z nią pierwsza naszą publicznością na pierwszej i jedynej próbie generalnej z publiką – wyjaśniła Dominika.

– A czemu Tyler na niego mówi Wojak?

– No właśnie Tyler, czemu? – zapytała Domi po głębszym zastanowieniu.

– No bo to legionista.

– Kto? – zapytali Dominika i Marcel chórem.

– Legionista, koleś z legi cudzoziemskiej tak? – zapytałem po chwili. – Taki oddział Francuski – dodałem.

– No dokładnie, to ci od „macka” – wyjaśnił Tyler.

– Wiem, chciałem kiedyś, właściwie to chyba nadal chcę się tam zaciągnąć na siedemnastkę, ale z wykonywaniem rozkazów mogłoby być u mnie kiepsko – wyjaśnił Damian.

– Nie gadajmy o wojsku, to mnie nudzi. Swoją drogą ciekawe skąd wiesz, że to wojskowy? – zapytała Dominika.

– A widzisz, bo wiem i już. Bo z nim po pijackiemu gadałem – powiedział Tyler z uśmiechem na ustach. – To gdzie po tą Amandzie, co? – zapytał.

– Pod szpital.

– Miała wypadek? – zapytałem ja, ale widać było po minie, że Tyler chciał zadać to samo pytanie.

– Coś ty, Amanda i wypadki? Ona je sprowadza na innych, a sama jest w czepku urodzona, z pancerzem grubszym niż rycerska zbroja – zakpiła Domi i zaczęła rozpinać kurtkę, w końcu zdjęła ją całkiem.

– A ty to się chcesz Tylerowi spodobać z tą flagą Anglii? – zapytałem gdy dostrzegłem, że Dominika pod kurtką ma luźną bluzeczkę ze śliskiego materiału, całą w motyw flagi.

– Tyler jest Nowojorczykiem mój drogi, gdybym chciała się mu spodobać założyłabym bluzkę z dużym dekoltem i postacią Binladena. Na to by z pewnością zwrócił uwagę – odgryzła się.

– Jednak styl masz super. Bluzka cała granatowa z tymi akcentami bieli i czerwieni. Paznokcie pod kolor, granatowa kurtka, czerwone rurki. Podobasz mi się taka – pochwalił ją Tyler.

– Oj dziękuje za komplement, wybacz, ale się nie rozpłynę – zadrwiła, a on pokiwał głową na boki, pogodził się z porażką, wziął na klatę to, że takiej jak ona nie zdobędzie.

– Mów lepiej co z tą Amandą – przypomniałem.

– No bo Amanda kręci z takim rudawym blondynem.

– Rudy to wredny – wciąłem jej się w zdanie.

– Jak moja matka – poparł mnie Marcel, a my na niego spojrzeliśmy. – No co, ona jest naprawdę wredna – bronił dalej swoich racji.

– Wierzymy, jak chcesz to przepić, to w schowku usadowionym w drzwiach jest butelka – zaproponował w ten sposób drinka bez popity Tyler.

– I dopiero teraz to mówisz?! – zganiłem go. – Marcel dawaj tą butelkę! – poleciłem. – I co z tą Łamandą? – przejęzyczyłem się.

– Nie połamała się, więc Łamandą raczej nie jest, ale kręci z takim neurologiem dziecięcym, albo kardiologiem. Coś w ten deseń – wyjaśniła Domi.

– Ta to się umie przepychać łokćmi – zaczął Tyler, ale Dominika mu przerwała poprawiając go.

– Łokciami.

– Chodzi o to, że si pnie po drabinie hierarchii społecznej, tak jakby awansuje w przyspieszonym tempie. Pierw ten Wojak, teraz lekarz, wcześniej był taki blondyn ze sklepu ze starociami, czyli sprzedawca…

– Antykwariusz – poprawiła go Dominika.

– Tak czy siak, kolejny będzie sędzią, albo politykiem, ja wam to gwarantuje, mogę się o wszystko co mam założyć – stwierdził Tyler.

– A ja mówię, że stanie na lekarzu – powiedziałem pewnie i podałem Tylerowi dłoń. Marcel przeciął, a zakład był o skrzynkę piwa.

W końcu znaleźliśmy się pod szpitalem i czekaliśmy w milczeniu na Amandzie. Dominika miała dość ciszy i zaczęła przeglądać płyty jakie Tyler miał w schowku.

– Załącz coś – powiedział Marcel zaraz po zrobieniu łyku, który słabo mu wszedł.

– Też tak myślę. Może jakaś staroć? – zaproponowała Dominika.

– Też tak myślę. Pośpiewamy sobie, pochwalę się wam moim talentem – zaproponowałem.

– Bo Damian od kiedy go znam to zawsze uważa się za najprzystojniejszego, najmądrzejszego, najlogiczniejmyślacego i na dodatek za skromnego – wyjaśnił Marcel.

– No skromniacha to ze mnie akurat jest, no nie Domi, no przyznajcie mi racje, będzie mi miło – nalegałem z dziecięcym wyrazem twarzy i poczochrałem Tylera po włosach.

– Masz swoją racje. W nagrodę możesz wybrać piosenkę, ale nie powiem ci co jest pod danym numerkiem, masz tylko strzelić w numerek – powiedziała Dominika.

– Strzelił to ja bym numerek, ale skoro nie ma możliwości, to się strzeleniem w numerek zadowolę. Siedemnastka jest? – zapytałem.

– Jest do dwudziestu trzech. To ma być osiemnasty track? – zapytała ta blondyna.

– Ma być.

– Już się robi – powiedziała i zaczęła klikać na Tylera sprzęcie, aż wreszcie się jej udało dobrnąć do osiemnastego utworu i wnętrze całego samochodu wypełniło się dźwiękiem.

Effect – Będę kawalerem:

1. Robić mi się nie chce,

No bo nie mam po co.

Lubię pospać za dnia,

Pobawić się nocą.

I choć mówią leniu,

Może to i prawda.

Lecz szaleje za mną,

Każda młoda panna.

Ref: x2

Będę kawalerem,

Aż do końca świata.

Nie zostanę księdzem,

Jakby chciał mój tata.

Będę kawalerem,

To mi się opłaca.

Żeby ciemną nocą,

Dziewczyny obracać.

2. Mężem nie zostanę,

Choć nie jedna chciała.

Do ołtarza siłą,

Ciągnąć próbowała.

Bo nie w moim stylu,

Dziewczynie obiecać.

Kiedy za pięć minut,

Inna mnie nakręca.

– Puściłam jej strzałkę, za jakieś piętnaście minut będzie, bo kończą – powiedziała Dominika po przeczytaniu smsa.

– Co kończą? – dopytywał Marcel.

– Domyśl się młody – rozkazał mu Tyler. – Teraz twoja kolei. Wybieraj utwór.

– Bo ja wiem, może siódemka – powiedział niepewnie Marcel.

Universe – Kocham cię ojcze:

Kocham Cię, Ojcze, za styl

kocham naprawdę, jak syn

wszystko, co było, to było

ważne jest dzisiaj i miłość

Ref.

Kocham Cię, Ojcze, tak jak nikt

choć w sercu śpi jakiś ból

zrodzony z kłamstw i bzdur

Kocham Cię, Ojcze, dzień po dniu

bez pustych słów, ale szczerze

naprawdę w Ciebie wierzę

Można odpuścić i żyć

można dziennie pić na umór i zgnić

lecz kimże jest człowiek bez czci

mały i żadny, jak pył, więc

Ref.

Kocham Cię, Ojcze, tak jak nikt

choć w sercu śpi jakiś ból

zrodzony z kłamstw i bzdur

kocham Cię, Ojcze, dzień po dniu

bez pustych słów, ale szczerze

naprawdę w Ciebie wierzę

– Kto teraz? – zapytał Tyler.

– Ty, ja będę na końcu, bo musisz zmienić płytę. To już znam na pamięć.

– Dziewięć! – wykrzyknął Tyler.

NDK – Wawele:

Czy chcesz być członkiem i mieć

z innymi członkami dobre stosunki

Dziwnie brzmi to ale takie są warunki

Egzystencji prawie każdej korporacji

Wierzysz że tak nie jest-niestety nie masz racji

Wielu oszukuje się wierzy w nie swoje marzenia

System pobudza w nich władcze pragnienia

Kontrolując, ulepszając efektywność swego przodownictwa

Powracają do zamierzchłych czasów niewolnictwa

Najwyższymi wartościami dzisiaj pieniądz i praca

Najwyższy czas wyleczyć moralnego kaca

Zrobić cos dobrego - jebać czy się opłaca

Bo ciągle robienie forsy życie skraca

Zazdrość, chciwość, wielka chęć posiadania

Bardzo skutecznie dzisiaj ludzi omamia

Teraz złodziej i cwaniak jest ogólnie szanowany

A dobry i uczciwy frajerem nazywany

ref.

Nie zawładną mną wasze żądze

wiem ze szczęścia nie dają pieniądze

chce spokoju chce ukojenia

nie materialne są moje marzenia

Ja wole pić tanie piwo na ławce w parku

Niż mieć markowe alkohole w swoim barku

W swoim biurze siedzieć w fotelu w garniturze

Gwałcić tych na dole, lizać dupę tym na górze

Później w lustro patrzeć i widzieć wampira

Co bogaci się tym że inny za niego tyra

Oszukiwać sam siebie że tak niestety musi być

że regułą tego świata jest cudzą krew pić

Wielu w pogoni za forsą zarabiają miliony

Potracili swe rodziny, synów, matki, córki, żony

Zamiast przyjaciół mają współpracowników

Niewolnicy wskaźników, giełdowych wyników

Jak tu się nie zgubić w tym całym burdelu

Wszak uczciwych ludzi pozostało niewielu

Ciekawe kiedy przestaniemy żyć w obłudzie

Zrozumiemy że bogactwo to nie pieniądz tylko ludzie są

ref.

Nie zawładną mną wasze żądze

wiem ze szczęścia nie dają pieniądze

chce spokoju chce ukojenia

nie materialne są moje marzenia

– Zmieniłem płytę. Wybieraj – polecił Tyler.

– Jedynka – padła odpowiedź z ust Dominiki, a Tyl uśmiechnął się jakoś tak krzywo.

Wdowa & Docza – Wierna suka:

Nie wiem czy to mój styl

Nie wiem czy to mój uśmiech

On nie chce nikogo prócz mnie

Jest w pół do ósmej, dzwoni od rana

Od momentu gdy się z nim rozstałam [dramat]

Paść na kolana chce. Nie może zasnąć

I zawsze się wkurza, gdy rzucam słuchawką

Zna swoją wartość Papa jest twardy

Później w sypialni tylko dostaję klapsy

Kocham jak patrzy chociaż nie robi wyznań

To trzyma za rękę jak prawdziwy mężczyzna

Ja jak mała dziewczynka się poddaje posłusznie

Jak zawoła to przyjdę jak rozkaże to pójdę

Jego dłonie sprawiają że mam dreszcze

Jego język sprawia że jęczę

Pozwalam by robił ze mną wszystko

Chce być jego żoną chce być jego dziwką

Jego zapach do gorączki rozgrzewa

Za jego ciało dam się sponiewierać

Jego słowo i padam na kolana

Jestem wierną suką mego pana!

Wiem że to jest ten styl

Wiem że to jest ten uśmiech

Który sprawia że mówię nie odpuszczę

Jest w pół do ósmej, następnego dnia rano

Lecz nie pytaj mnie jeszcze jak się spało[dobranoc]

Tracę tożsamość jak głodna towaru

Inna dziewczyna obok niego,

Sprawia że dostaję szału

To jak biała gorączka i zaczynam się gubić

On ma antidotum w oczach odżywia mój umysł

Nie odbiera telefonów czasem poza zasięgiem

Ale wiem że tylko po to bym myślała o nim częściej

Więc udaję pretensję, płaczę, krzyczę

Chociaż wiem że ma mój numer

Jako pierwszy na liście

Tylko ja sypiam w jego ramionach

To dla niego zostałam stworzona

Tylko mnie nazywa kochaniem

To mój teren pod jego ubraniem

To moje imię ma na ramieniu

Tylko ze mną na tylnym siedzeniu

Moje paznokcie na jego plecach

I to ja będę matką jego dziecka

– Widzę, że doskonale się bawicie – zabrzmiał głos Amandy, która od razu władowała się do środka, rzucając do Marcela: – Mały posuń się.

– Pewnie, pewnie.

– Cześć – powiedziałem do niej.

– Ty. – Widać, że nie ucieszyła się na mój widok, bo teatralnie przewróciła oczami. – Jak ci było? Dominik tak?

– Damian – poprawiłem ją.

– Cześć Damian. Cześć reszta – przywitała się.

– Możemy już jechać, czy jeszcze na kogoś czekamy? – zapytał Tyler.

– Możemy – odpowiedziała mu Domi i poklepała go po dłoni, która miał na gałce do zmiany biegów. Jakby dawała jemu tym znak, że może ruszać, a w rzeczywistości wydawało mi się, że po prostu chciała go dotknąć, poczuć jego ciepło, bo ona wydawała się chłodna, zdystansowana. Może chciała się nim po prostu ogrzać.

– A mógłbyś mnie po brata podrzucić do przedszkola? – zapytał Marcel. – Na śmierć o nim zapomniałem.

– Mogę, a jakiś fajny ten mały, bo ja to nawet lubię dzieci – wyznał Tyler.

– Zajebisty.

– Ale nie musisz się z nim zwijać od razu do domu? – zapytałem, bo szczerze nie chciałem zostać sam z Amandą na tylnym siedzeniu.

– Pewnie, że nie. Matka i tak zajęta sobą, a ojciec u jakieś dupy – odrzekł Marcel, a Tyler przyśpieszył.

– Darek się przestał odzywać – powiedziała Dominika ni z tego, ni z owego, chyba do Amandy.

– To się gościem nie przejmuj – wtrącił Marcel.

– Ale tak bez powodu? – dopytywała Amanda, a ja tylko byłem biernym przysłuchiwaczem tej rozmowy.

– Gdzie to przedszkole? – zapytał w międzyczasie Tyler, a Marcel go nakierowywał.

Spojrzałem po wszystkich. Byli młodzi, za młodzi jak na takie problemy, ja sam byłem wśród nich i także byłem za młody. Tyler w skupieniu patrzył na drogę, choć oczy miał wytrzeszczone przez marihuanę, takie w gotowości. Amanda żuła gumę czasem kręcąc ją na palcu i patrzyła w boczną szybę, była jakaś przygaszona. Tez w mundurku, podobnie jak Marcel, pomału zacząłem uważać, że to taka moda. On jednak miał niedbale zawiązany krawat, czapkę i kurtkę skórzaną, którą wcześniej wyjął z plecaka, bo Auto było słabo grzewcze. Amanda za to miała rozpięty sweterek, koszule także rozpiętą na tyle by można było podziwiać jej biust, była idealna, ale miała zbyt drogą biżuterie jak na uczennicę, przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Dominika za to patrzyła w dal, jakoś tak smutno, jakby coś zostało już za nią, a przecież przed nią jeszcze więcej. Na Boga, miała tylko szesnaście lat. Zastanawiałem się kiedy i moje życie tak ucieknie, kiedy stracę grunt pod nogami, kiedy po raz pierwszy poczuje co to znaczy nieodwzajemniona miłość.

– Było wszystko dobrze, łaziliśmy po plażach, zwiedzaliśmy lasy…

– Lasy? – przerwała jej Amanda.

– Nie w tym sensie co myślisz. My po prostu sporo rozmawialiśmy.

– Teraz to się tak nazywa – wtrącił Marcel z zacieszem.

– Cicho młody, ja tego słucham. Domi jeśli cię zostawił, to nie był tego wart – wyznał Tyler, a jego dłoń dotknęła kolana Dominiki opiętego obcisłymi dżinsami.

– Ty też nie jesteś mnie wart, weź tą łapę z mojej nogi – warknęła, mało by brakowało, a by na niego zaszczekała.

– Dobra, chciałem przecież dobrze.

– Dziewczyny, czy można kochać kilka razy? – zapytałem tak jakby samoistnie, sam nie wierzyłem, że te słowa wypłynęły z moich ust.

– Ja już raz kochałam – wyznała Amanda od niechcenia.

– I jak to się skończyło? – dopytywałem patrząc na nią, choć ona nie patrzyła na mnie, a pół niej zasłaniał mi Marcel co był po środku.

– Różnie, raz pięknie, innym razem całkiem zwyczajnie. Kiedy jest zwyczajnie to marzysz o tym by było pięknie, ale zaraz po pięknie z reguły następuje to co złe. Wyrzuty sumienia, chwila słabości, żal za grzechy i takie inne, których pewnie nie zrozumiesz – urwała temat i otworzyła szybę, wypluła gumę na zewnątrz i spojrzała na mnie w wyczekiwaniu co powiem.

– Może zrozumiem. Jednak czemu to się skończyło? Ty tego chciałaś, czy on? – zapytałem.

– A może ona co? – powiedziała Amanda i puściła do mnie oczko.

– Nie to niemożliwe, na lesbę nie wyglądasz. Wkręcasz mnie. Tyler powiedz, że mnie wkręca.

– Nie wkręca, my się kochamy – powiedziała Dominika tak udawanie, po czym odwróciła się na fotelu umiejscowionym z przodu tak by wychylić się w kierunku Amandy i nie wierzyłem w to co widziałem. Pocałunek, taki autentyczny, na bezczelnego.

– Fatalny masz smak błyszczyka, nienawidzę białej czekolady – rzekła Dominika kiedy nasz męskie gwizdy i inne takie już opadły.

– Ale się zgrywacie – zagrzmiał Tyler i już zaparkował pod przedszkolem Szymona, brata Marcela. Byliśmy oczywiście po niego spóźnieni, bo Marc za późno sobie o młodszym bracie przypomniał.

–A poważnie czemu wam nie wyszło z nimi? – drążyłem temat, bo szkoda mi było tych dziewczyn. Obie były piękne, choć każda na swój sposób, obie ciekawe, rozgadane i w głębi serca dobre. Zasługiwały na szczęście, bardziej niż ta suka, Karolina.

– Fatalnie jest gdy przyjaźń zamienia się w coś więcej, bo to jakby nie dotrzymywanie słowa, takie kłamstwo. Kiedy mówiłam do niego byśmy zostali przyjaciółmi, kiedy jemu to proponowałam bo on nie chciał związku to z góry wiedziałam, że kłamię, że już mnie pociąga, że czekam tylko na coś więcej z jego strony – mówiła Dominika i przy każdym „że” robiła łyk whisky prosto z gwinta. – Wymsknęło mi się, że mi na nim zależy, zapytał, czy jak na przyjacielu, a ja nie umiałam odpowiedzieć i uznał, że lepiej to zakończyć skoro się nie odzywa – dodała potem podając butelkę Amandzie.

– A z tobą jak było? – zapytał Tyler i klepnął Amandę w łydkę, bo ta już zdążyła ją położyć na podłokietniku, który był przy jego dłoni.

– A ja byłam bardzo młoda, za młoda by wiedzieć co to miłość, ale wiedza nie jest wyznacznikiem czynów. Niestety – powiedziała pewna swego i odkręciła butelkę, która była zakręcona tak „byle by być”. – Jak już mówiłam, byłam głupia, naiwna…

– Amanda możesz to powtórzyć, bo nie włączyłam dyktafonu? – zapytała Dominika żartem. – Ty przyznająca się do głupoty i naiwności, to się może nie powtórzyć, a chciałam coś zostawić dla twoich przyszłych pokoleń.

– Ty byłaś młoda, a on był starszy? – zapytałem.

– Tak, starszy kilka, kilkanaście lat – odpowiedziała z bladym uśmiechem i wypiła jednym duszkiem z 1/7 butelki.

– Wykorzystał cię i zostawił? – zapytał Tyler. – Przecież takiej jak ty nie da się zostawić – dodał z uśmiechem i uklęknął na siedzeniu, by móc patrzeć na tą blond piękność.

– Widocznie można. I nie wykorzystał mnie. Nigdy z nim nie spałam, znaczy w jednym łóżku tak, ale seks taki klasyczny, to nigdy.

– Jak to? – zapytaliśmy niemal jednocześnie z Tylem, a Szymon w tym czasie zapukał do szyby samochodowej, po mojej stronie.

– Część mały, kto ty? – zapytałem.

– Symon, a Malcel posedł po fajki, wpuść mnie ktoś – zażądał. Otworzyłem więc mu drzwi i posadziłem sobie na kolanach, ale najwidoczniej wolał iść do przodu, bo uklęknął na podłokietniku między siedzeniami Tylera i Domi, a nawet nie zwrócił uwagi na to, że depcze po Amandzie, która z oburzoną miną wysuwała spod jego drobnych nóżek swoją stopę.

– To jak to było? – zahaczyłem znów o temat.

– Nic nie był, był mi zakazany.

– Coś jak rodzony brat? – dopytywał Tyler.

– Jak rodzony brat, jak ojciec… dziadek, albo takie tam – odrzekła, a ja domyśliłem się, że musi chodzić o ojca, albo o ojca, albo o ojczyma jeśli takowego miała.

– To jak ty się w to wkręciłaś? – dopytywałem.

– Czasem wystarczy chwila, coś co łatwi pominąć w tłumie, ale jeśli nagle ktoś się tobą interesuje to to czujesz.

– A Amanda zawsze lubiła jak się nią interesowano – wtrąciła Dominika, a Amanda wyszczerzyła się z dumy i rzuciła:

– No właśnie, ale wracając do tematu to był błąd, bo on pojawił się i odszedł z mojego życia. Tak po prostu, jakby za sprawą magii. Tylko, że tym zniknięciem to zabrał całą magię i sprawił, że ja już w nią nie wierze – powiedziała tym razem tak całkiem, całkiem serio. Tak bardzo serio, że aż miała łzy w oczach. Postanowiłem więc się zamknąć i nie rozdrapywać starych ran.

– Nie wierzysz od tamtej pory w miłość? – Dobiegł moich uszu głos Tylera.

– Nigdy nie wierzyłam w miłość, ale wierzyłam w kochanie, w tą przynależność do kogoś. A teraz nienawidzę być zależna od nikogo, nie chcę już do nikogo należeć. Dziwnym jednak jest fakt, że by to osiągnąć pierw muszę należeć do kogoś – wyznała pokrętnie. – Nie drążcie tematu, pijcie lepiej – dodała podając Tylerowi whisky, ale on był tak zamurowany, że nawet nie zrobił łyka. Zabrałem ją więc mu z dłoni, a on w tym czasie włączył muzykę. Usłyszałem pierwsze nuty nieznanej mi wcześniej piosenki, postanowiłem wsłuchać się w tekst, a reszta chyba poszła za moim przykładem.

Papa dance – Ona była inna:

Serce podpalił zapałką i zwiał,

płomień ją parzył i grzał.

Była sama wśród tych miejsc,

gdzie przeżyli raj...

Jesień mijała w czekaniu i łzach,

aż listonosz sam napisać chciał.

Szeptali w krąg, zapomni, przejdzie jej...

Pierwsza zwrotka niemal od razu mi się skojarzyła z dziewczynami. Zarówno Dominice, jak i Amandzie ktoś podpalił serce, na chwilę. Nagle zostały same, w tych samych domach, w tych samych łózkach, w tych samych ubraniach, w których pierwszy raz się na przykład całowały z tymi mężczyznami. Zapewne Amanda czekała na zmianę decyzji tego faceta, miała nadzieje wtedy, że on wróci, że wszystko dla niej rzuci, że zawalczą o wspólną przyszłość. Z drugiej strony wiedziała, że to niemożliwe, ale jednak marzenia czasami chcemy by się spełniły. Teraz była zimną seks bombą i nie wyobrażałem sobie jej cierpiącej inaczej niż dziś, ale zapewne cierpiała jak każda dziewczyna. Pewnie lała wiadra łez, których nikt nie otarł na czas, którym pozwolono bezwiednie spadać. Może nawet czuła się winna, może przez to tak zlodowaciała. Dominika jednak nadal miała szanse, była szansa, że ktoś się pojawi i ukoi jej cierpienie, że nie zostanie z tym wszystkim sama. Jednak jaki facet okaże się lepszy od jej wyśnionego ideału? Od tego, który już istnieje, z którym już tyle przeszła, z którym pragnęła przejść jeszcze więcej? Chyba nie ma takiego, a szkoda… cóż zawsze jest nadzieja. Z pewnością słowa „zapomnisz” na nic się tutaj zdadzą.

Ref. Ona była inna,

klejnot w szarym tle,

wierna niby cień,

niedostępna jak wymyślony brzeg...

Początek refrenu skojarzył mi się z Dominiką, być może dlatego, że Tyler to do niej zaśpiewał, ale nie… w sumie to nie było według niego o niej. On patrzył tylko w jej stronę i poruszał ustami, ale myślami był zupełnie gdzie indziej. Tak jakby i jego ktoś opuścił, choć nie… nie opuścił, a wybrał drogę na skróty i gdzieś po drodze zabłądził. Pamiętam jak mi opowiadał o swoim ideale, który albo kiedyś będzie jego w pełni, albo już nigdy jej nie zobaczy, bo postawił wszystko na jedną kartę. Opowiadał dużo o wierności, co nie jest stanem fizycznym, nie jest materialna a duchowa. Uświadomił mi wtedy, że czasami większą godność i wierność w sobie dziwka, niż salonowy pudel trzymany pod kloszem. Bo ta dziwka najczęściej pragnie normalności i pieprząc się z setką facetów miesięcznie bywa, że myśli o tym jedynym, którego kiedyś kochała, albo o czymkolwiek by się wyłączyć. Pudle salonowe są inne, zrywają się ze smyczy, wychodzą spod klosza i zaczynają używać życia. Pudelki zdradzając smakują seks, należą do niego nie tylko fizycznie, ale i psychicznie, emocjonalnie. Emocjonalność i charakter dziwki często jest zarezerwowana tylko dla tego jedynego, tego, który być może kiedyś wyciągnie ją z bagna, reszta zna tylko jej aktorstwo, rolę, którą przyszło jej odgrywać na deskach ich teatru.

Ona była inna,

prosta, smukła tak

Dumna w swoim „nie”

niedostępna jak wymyślony brzeg

czy sen...

Po tym fragmencie utworu na myśl przyszła mi moja przyjaciółka Angelika, ona też była prosta i smukła, choć tego drugiego nie potrafiła uwidocznić. To jej chyba najbardziej szkodziło w kontaktach z dziewczynami. Urodziła się kobietą, ale chyba wolałaby być chłopcem, miała więcej męskich zachować. Zdałem sobie sprawę, że jeśli kiedyś ktoś odeprze to jej dumne „nie” to będzie miał to o czym inni marzyli, o czym marzy większość facetów, ale wgłębi. Ten facet będzie miał to co sam osiągnął, rozkocha ją w sobie ona się zmieni dla niego. Inni będą żałować, że przeoczyli różę wśród pokrzyw, albo brylant w piasku, ale to tylko ich wina, bo byli zbyt leniwi i chcieli mieć wszystko podane na tacy zamiast sami dać coś od siebie, a przecież nie od dziś wiadomo dwie istotne rzeczy. Róża by wyrosła to trzeba o nią dbać i ją pielęgnować, a brylant jest zawsze tylko diamentem, który trzeba oszlifować, a wcześniej to zwykły czarny węgiel, który tylko przy odpowiednich warunkach zmienia się w szlachetny kamień.

Nagle muzyka ustała i to nie był koniec świata, choć gdzieś tam w tej jednej sekundzie dla kogoś z pewnością był koniec świata. Być może nie dla jednego. Zapewne jakaś matka straciła syna, jakaś córeczka tatusia, albo brat zabijał brata powoli i boleśnie. Być może gdzieś, w środku Afryki jakieś dziecko żebrało o kromkę chleba, a we Francji w tej samej chwili kilkoro dzieci karmiło łabędzie i kaczki kruszonym chlebem, całym bochenkiem. Może jeden umierał z głodu, a inny wyrzucał jedzenie do kocha, bo tak i już. Bo świat jest zły. U nas jednak koniec świata nie nastąpił, choć wszyscy tego pragnęliśmy, przynajmniej tak mi się wydawało. Póki co jednak muzyka ustała, a umierać bez tła melodii jest do bani. Pogodziłem się więc z tym, że nasze umieranie odejdzie na kilka chwil od nas, na kilka tygodni, może lat, bo to tylko Tyler włączył pauzę, nic się jeszcze nie stało. Marcel wszedł do środka, omijając mnie nadepnął na stopę. Szymek dalej klękał na podłokietniku, ale to trwało tylko chwilę, bo Dominika okazała się trzeźwa umysłowo i nie pozwoliła mu na to. Wzięła małego na kolanka i trzymała mocno by czasem podczas hamowania nie wypadł przed przednią szybę. Nikt inny o to nie dbał, nawet jego brat. Marcel w tym czasie wyjął lusterko z portfela, bo stanęliśmy w korku. Wyjął też samarkę z białym proszkiem. On zapragnął chwili ekstazy, czegoś co znaczy więcej niż być, chcieć i mieć… zapragnął oderwania się od rzeczywistości, a ja… Ja to już byłem bardzo podpity tą starą szkocką.

– Co robimy? – zapytał Tyler kiedy Marcel już wciągnął kreskę i zaproponował innym, że im także może posypać szczurka. Ja ze względu na widok ojca po prochach wolałem tego nie tykać.

– Jak masz trawę to chętnie, ale to jak gdzieś staniemy, nie będę dziecka truła – powiedziała Amanda.

– A fety nie chcesz? – zapytał.

– Abym wyglądała jak wieszak na ubranie i nie zdała matury w przyszłości przez dziury na mózgu. Nie, naprawdę dzięki za gościnę swoim towarem, ale wolę nie – odpowiedziała. Tyler jednak wyciągnął dłoń zachęcającą, wiszącą w Marcela palcach, tuż przy jego uchu małą folijkę.

– Jeśli ty to weźmiesz, to ja też! – zagroziła Dominika, a on spojrzał na nią tak zwyczajnie, ale ze smutkiem.

– Dlaczego chcesz sobie niszczyć życie? – zapytał.

– Z tego samego powodu co ty. Po prostu żyje z sobą, dla siebie – odrzekła patrząc mu w oczy, a potem to Szymonek został przekazany do tyłu, tym razem na ręce Amandy, która uczyła go jakiegoś wierszyka o dziatkach co poszły na wzgórek, zmówić paciorek. Było też coś o zbóju co miał maleńkiego synka i darował życie temu kupcowi, co te dzieci się modliły by ojciec wrócił cały, ale jak to zbój zażyczył sobie czegoś w zamian – chciał by modlić się i za jego duszę.

To co Amanda zrobiła było zwykłe i niezwykłe tak… odwróciła jego uwagę by nie widział jak wszyscy w koło niego ćpają i piją, jak składamy kasę by kupić więcej jakiegoś wyskokowego towaru. Jak pragniemy zatrzymać się w czasie i nigdy nie wyjść z tego pierdolonego samochodu. Coś jakbyśmy pragnęli w nim zginąć, ale przed tym powstrzymywało nas tylko to małe dziecko co teraz było już na moich kolanach i wiązało na mnie krawat, który nie spostrzegłem kiedy zajebał swojemu starszemu bratu prosto z szyi. Marcel miał odchyloną głowę do góry i leżał na środku, był w innym świecie. Tyler prowadził, choć ledwie się trzymał. Mylił nawet hamulec z gazem, często zapominał jak zmienia się bieg, ale Dominika ochoczo mu pomagała. Ja patrzyłem na tego malca i w jego pełne nadziei i niewinności oczy, jednocześnie miałem coś jakby wizje… wizje jego przyszłości. Nie widziałem kim będzie, jak skończy, jaka będzie jego edukacja, ale wiedziałem, że po dzisiejszym dniu nic nie będzie dla niego takie jak wcześniej…

A Amanda? Ta liczyła kasę. Uznała, że wspólnie mamy jakieś siedemdziesiąt złotych, czyli niezbyt wiele, ale jednak na coś starczy.

– To jak trzy flaszki? Może starczy na zero siódemki? – zapytała.

– A sprzedadzą ci piękna? – zapytał Tyler wkurzająco, z równie wkurzającym uśmiechem.

– O to się nie martw, mam podrobioną legitymacje, a dowód zostawiłam u byłego chłopaka mojej matki, czekam aż ojciec wróci z delegacji by po niego wrócić – prawiła Ukochana tą swoją bajeczkę. Nagle uświadomiłem sobie, że w moich myślach była ukochaną, bo jej imię to właśnie oznaczało.

– Pomysł dobry, dzieciaki w mundurkach mają takie problemy. Ojciec mnie ostatnio ze swoją nową dziewczyną zabrał na wspinaczkę, a jakąś jeszcze inną ma na tapecie w telefonie – powiedział Marcel. – Znaczy jej tyłek tylko ma na tapecie – poprawił się pośpiesznie.

– A ty masz dziewczynę? – zapytał Tyler chyba tak dla zaczęcia tematu.

– Ja to nie lubię dziewczyn, nie podniecają mnie. Ostatnio się martwiłem czy czasem nie jestem gejem – wyznał nam swoje zmartwienia, a mnie zatkało. Boże z kim ja się zadaje.

– Co to gej? – zapytał Szymek jedzący za mnie moje drugie śniadanie bo jak się okazało, dzieci z przedszkola wychodzą głodne, bo obiady są okropne, a tym prywaciarzom płaci się majątek za te kilka godzin dziennie, które ten dzieciak dużo lepiej spędziłby na ulicy. No i też więcej ulica by go nauczyła.

– Taki pan co wali innego pana w tyłek – odpowiedziała Dominika.

– Ale czym go wali? – zapytał Szymek, a ja zatkałem mu uszy zanim padła odpowiedź.

– Jesteście idiotkami, obie, bez wyjątku! – naskoczyłem na Amandę i na Domi, bo szkoda by tak słodkiego malca uświadamiali w taki sposób.

– Szymuś gej to taki pan co kocha inaczej, bo kocha innego pana, zamiast panią – wyjaśniłem, a Amanda pizgneła śmiechem, pustym jak ona w tej chwili, choć w sumie to była inteligentna.

– Jak ja tatę? Bo kocham tatę zamiast mamy – wyjaśnił Szymon.

– Nie, tu chodzi o miłość do obcych. – zaczynałem tracić cierpliwość na te tłumaczenia, szkoda mi było na to czasu.

– Ja obcych nie kocham w ogóle, no może z wyjątkiem ciebie – powiedział Szymonek i uścisnął mnie, tak na szyi, tak fajnie. Poczułem, że jakoś robi mi się tak ciepło na sercu. Dziecko mające wszystko, markowe buty, mundurkowe przedszkole, zawsze kasę na dobre i nowe zabawki, ale jednak brakowało mu najważniejszego – zainteresowania.

– To ja rozwiąże problem – stwierdziła Amanda i zbliżyła się do Marcela. Jej usta połączyły się z jego ustami, jej dłoń była w jego kroku. Macała go przez spodnie, ściskała, a ja żałowałem, że mój czas z nią już minął. Ja już to przeżyłem, teraz jego kolei. – Poczułeś coś? – zapytała siadając z powrotem prosto, a Tyler i Domi, aż usta otworzyli w przerażeniu.

– Taa, tak – odrzekł zakłopotany niczym mały chłopczyk.

– Czyli nie jesteś gejem – uspokoiła go Amanda, a potem wyszła poza samochód. Udała się do sklepu, a ja ją obserwowałem. Muzyka na nowo rozbrzmiała…

Kiedy wysmukła sunęła przez park,

chłopcy patrzyli bez tchu

Każdy myślał,

"może mnie, powie kiedyś mój"

Świat się zataczał na boki gdy szła

Byli tacy, co tracili czas...

Patrzyłem i nie tylko ja. Patrzył też Tyler, Marcel, a nawet Szymon przykleił się do szyby. Amanda była podchmielona, ale szła prosto, pewnie, niczym dama. W tamtej chwili ja miałem w głowię, że przeżyje z nią jeszcze choć jeden z moich razów, a Tyler? Tyler pewnie widział w niej podobieństwo do swojego ideału, ale nawet ona niebyła mu w stanie go zastąpić, dlatego odwrócił głowę i zerknął na Dominikę. Ta była przeciwieństwem jego ideału i ja o tym wiedziałem jak nikt inny, a to oznaczało jedno. W życiu nic nie idzie „klin klinem”, najlepiej zastąpić coś starego przeciwieństwem tego starego, a może ono bardziej nas zaskoczy, zafascynuje i nie będziemy żałować utraty tego co stare… może ta zmiana czasami wychodzi na dobre? Może ja zapominając o Karolinie nie powinienem patrzeć na Amandę, która była równie erotyczna i zdolna, a tym samym biła mnie na głowę w półsłówkach nawet się w nie nie wdając. Może potrzebowałem kłótni, a nie długich rozmów o dziełach sztuki, ale ja znałem tylko jedna kobietę, z którą mogłem się kłócić godzinami i nigdy mnie to nie nudziło. Była nią Anna, której szczerze nie cierpiałem.

– Nie uwierzycie – powiedziała Amanda wsiadając do samochodu cała wkurwiona, oczywiście bez zakupów. Dominika włączyła pauzę utworu by móc lepiej słyszeć swoją przyjaciółkę.

– Tylko niemów, że cię okradli – uprzedził Tyler z takim uśmiechem na twarzy, że zdradził bezpośrednio, że on sam nie wierzy by tak mogło się stać.

– Ta suka mi nie chciała sprzedać, bo legitymacja to nie dowód – wyznała, a my nie potrafiliśmy pohamować śmiechu. Ona jednak nie podzielała naszego entuzjazmu. – Ale wy wiecie, że to nie tego wina, nigdzie nie mają z tym problemu. Tylko ona ma problem, bo jej facet obciął mnie wzrokiem. Zazdrosna szmata i tyle – wybluzgała się Amanda, a potem dla sprawdzenia jej teorii do sklepu wysłaliśmy Marcela i oczywiście on wrócił z zakupami. Rozsiadł się wygodnie niczym pan i władca, nawet Amandzie język pokazał, a potem pauza została zwolniona przez ta blondynę siedzącą na przednim siedzeniu.

Biegły za nią w ślad

głosy złe i myśli złe

Dziewczyn gniewny szept

zemstę w głowie ma,

lepszą od nas gra...

Ref. Ona była inna,

klejnot w szarym tle,

wierna niby cień,

niedostępna jak wymyślony brzeg...

Ona była inna,

prosta, smukła tak

Dumna w swoim nie

niedostępna jak wymyślony brzeg

Nagle pomyślałem o Ance, o tym, ze to jedyna wierna mi kobieta, choć nigdy ze mną nie była. Jedyna, która niczego nie udawała. Była na mnie zła to była, czasami mnie trochę lubiła… no cóż nie bywała wylewna w uczuciach, ale to może i lepiej. Przynajmniej można było się z nią pokłócić i nie mieć wyrzutów sumienia, bo ona nie gnała do kąta i nie płakała w cudze ramiona. Ona znosiła to twarda, dumnie i nie pozostawała nikomu dłużna. Byłem pewny, że gdybym to Ani dał w twarz, to poczułbym i na swoim policku jej raz, ale zapewne dużo mocniejszy niż ten mój. Ania jednak była dla mnie niedostępna, za dużo nas dzieliło. Wszystko. Na przykład kasa i… nagle sobie zdałem sprawę, że nie ma nic dalej, że to wszystko to tylko pieniądze, że dzieli nas tylko sfera społeczna, warunki w jakich wyrośliśmy i stan posiadania. Wszystko inne nas łączyło zamiast dzielić.

Chcesz to wierz

nie minął rok

niechęć ją wygnała stąd

Zgaś tą głupią przemoc

przyznaj się

Oto historii kres

co się kończy smutno

hej, ja też bym wolał

happy end

Oto historii kres

co się kończy smutno

zgaś tą głupią przemoc

przyznaj się...

Jechaliśmy dalej, ku celowi, bez celu. Piliśmy wódę i popijaliśmy tanim winem. Szymon pił soczek, ale także jak my. Popijał jeden drugim. Uczył się od małego takich zachowań jakich nie powinien był w tak młodym wieku nawet oglądać. Nie był jednak moim dzieckiem, więc co mi tam. Miałem to po prostu gdzieś. Wiedziałem, że coś się wydarzy, że będzie to coś złego. Nie spodziewałem się jednak, że aż tak…

Przenieśliśmy się nad jezioro, był mostek, zwodzony, wyjątkowy. Ten mostek był do ozdoby, nie wolno było po nim chodzić. My piliśmy, a Szymon biegał od jednego brzegu do drugiego ciesząc się przy tym w głos, bo tak fajnie się buja… Nikt nie zwracał na to uwagi, nikt go nie upomniał. Tyler poszedł z Domi się przejść, Marcel spał w samochodzie choć ponoć po amfetaminie nie można zasnąć, a ja z Amandą rozmawiałem o… o przeszłości, nie zdając sobie nawet sprawy, że to co w tej sekundzie, za sekundę też będzie przeszłością.

– Szymon! – wrzasnęła Amanda, a ja odwróciłem się do tyłu, ale małego nigdzie nie było.

– Gdzie on jest? – dopytywałem.

– Nie wiem. Jeszcze niedawno tu gdzieś biegał! – wykrzyknęła.

– Kurwa, na moście – wyjaśniłem i rzuciłem się w stronę wody. Po drodze zdjąłem kurtkę, bluzę i koszulkę, przy samym brzegu ściągnąłem buty, a Amanda poszła w moje ślady, tylko, że ona darowała sobie zdejmowanie bluzki.

Rzuciliśmy się do wody, każde z nas po innej stronie mostku, z nadzieją, że znajdziemy Szymona. Jednak ja sam wiedziałem, że to już trwa za długo, małego nigdzie nie było. Nurkowałem, ale nie widziałem nigdzie tego uroczego malca w loczkach. Zaczynało mi robić się zimno. Co ja pierdole? Cały czas było mi zimno, w końcu był listopad, a teraz to już zaczynałem kostnieć.

– Jest! – wykrzyknęła Amanda, ale tak cicho, była słaba, a głos drżał jej z zimna, zęby zgrzytały. Podpłynąłem do niej i przejąłem od niej chłopca, który według mnie nie oddychał. – Trzymał się barierki – wyjaśniła Amanda i dopłynęła do brzegu.

Położyłem małego na piasku, cały drżałem z zimna, a on się nie ruszał, był niemal siny, a może tylko mi się tak zdawało. Nagle Tyler podbiegł do nas i uderzył Szymona w klatkę piersiową, ale nie za mocno, tak ucisnął końcem nadgarstka. Mały zaskoczył. Wypluł wodę, był przelęknięty, słaby, zmarzły, ale żył.

– Dzięki Bogu – powiedział Dominika. – Kto go pilnował? – zapytała.

– No Marcel, ale on śpi – wytłumaczyła się Amanda.

– Boże co za idiota! – warknęła Dominika.

– Nie ma co teraz robić komu wymówek, winni wszyscy jesteśmy po trochu. Szymuś ręce do góry – polecił Tyler małemu i zdjął mu koszulkę, potem spodnie. – Przynieście mi moją bluzę, mam w bagażniku – polecił, a Dominika już po minucie była z bluzą.

Szymuś wyglądał w bejzbolówce Tylera przekomicznie, była gruba, bordowo-biała i wciągana przez głowę. Mały nadal był przestraszony, ale na tyle przytomny by pod bluzą zdjąć majteczki. Podał je Amandzie i powiedział:

– Zmocyły się i jestem głodny.

– Już wiem, ja mam ciastka w torbie, może być – zapytała Dominika i wzięła Szymonka na ręce. Mały chwycił się jej szyjki, zaufał jej, wydawał się być szczęśliwy i już zapominać o tym co przed chwilą. My – ja i Amanda jednak pamiętaliśmy i dygotaliśmy z zimna.

– Damian, zdejmuj te spodnie bo zamarzniesz – stwierdził Tyler. – Ty też może się rozbierzesz co? – zapytał Amandę.

– A w co mam się ubrać? – zapytała Amanda.

– W to co zdjęłaś. Przyniosę ci też coś do założenia na dół. Mam chyba dresy, spodenki też mam. Damian dasz sobie radę? – zapytał.

– Pewnie, wezmę spodenki.

– Ja pójdę za samochód – stwierdziła Amanda.

– Mnie się krępować nie musisz – rzuciłem do niej zaczepnie.

– Całej nago to żeś mnie jeszcze nie wiedział i nie zobaczysz – odcięła się.

Po chwili siedzieliśmy w samochodzie. Amanda w samym bezrękawniku od mundurku szkolnego i w popielatych dresach Tylera, bo jej sweterek zakosił Szymonek, któremu nadal było zimno i Dominika go nim owinęła. Ja natomiast w swojej koszulce i bluzie, oraz w spodenkach, które do mnie nie należały, ale kurtkę swoją to ofiarowałem Amandzie, okryłem ją nią. Marcel w tym czasie zdążył się przebudzić, ale nie było sensu go opierniczać, on nic jeszcze nie ogarniał, wciąż był naćpany, a gdy ten stan jemu mijał to znów wciągnął kreskę. Natomiast my wszyscy napiliśmy się dla uspokojenia taniego wina, które niesamowicie rozgrzewało. Tylko Tyler odmówił tłumacząc się tym, że prowadzi.

– Wcześniej ci jakoś to nie przeszkadzało – naskoczyła na niego Dominika.

– Ale teraz mi przeszkadza, gdyby nie Szymek, to bym pił, ale jego trzeba całego odwieźć do domu. Gdzie mieszkacie? – zapytał, a Marcel po dłuższym czasie w końcu przypomniał sobie swój własny adres.

Znaleźliśmy się przed dużym domem, wielgachnym, ale mnie się nie podobał. Nie miał stylu i był taki unowocześniony. Niczym kwadrat krzywo postawiony, cały oszklony, z balkonem bez kwiatów. Był taki bez duszy, zimny.

– Ja ich odprowadzę – zaproponowała Amanda. – Bo się jeszcze zgubią po drodze, ten to przecież do domu nie trafi. – Wskazała palcem na Marcela.

– Trafie – wydukał mój naćpany przyjaciel.

Amanda wzięła więc Szymonka na ręce. Zorientowała się, że mały ma na sobie tylko jednego bucika.

– Bo dlugi posedł na dno – wyjaśnił Szymon. – Jestem głodny – dodał.

– Znowu? – zdziwiła się Dominika.

– Mama pewnie cos w domku zrobi – powiedziałem do Malca.

– Mama nie gotuje, tylko pani Zosia – wyznał Szymuś i wydawał się szczęśliwy kiedy Amanda z nim podążała w stronę tego czegoś nowoczesnego zwanego domem.

Przez szyby samochodowe obserwowaliśmy sytuacje. Widać było, że Amanda stanęła w miejscu na chwilę, dość daleko od furtki kiedy jakiś facet wyleciał na zewnątrz.

– Otwórz szybę, może coś usłyszymy – poleciła Dominika.

– Ej to ten Wojak – powiedział Tyler, a oczy niemal wyskoczyły mu z orbit.

– Hubert – poprawiła go Dominika.

– Ale jaja – dopełniłem te ich wypowiedzi.

Widziałem jak Amanda się tłumaczy, jak ten koleś wściekły łazi tak jakby go nosiło. Nagle obok niego pojawiła się jakaś ruda kobieta, a po jej kolorze włosów wywnioskowałem, że to z pewnością ta matka Marcela, czyli pewnie żona tego Wojaka-Huberta. Mężczyzna nie wytrzymał i chwycił Marcela za ubranie, tuż przy ramieniu. Wymierzył mu dwa policzki, z czego drugi był mocniejszy.

– Nie rób kurwa scen publicznie! – krzyknęła ta ruda tak głośno, że aż żeśmy usłyszeli.

– Bo co!? Bo twój kurwa kochany synuś!? To weź go do domu, zanim zatłukę na oczach sąsiadów! – warknął, a potem zabrał Szymona z rąk Amandy. Chyba coś do niej powiedział i poszedł do domu. Kobieta ruda coś jeszcze do Amandy mówiła, bo Marcela już pozbierała z trawnika. Chyba Amandzie dziękowała za przyprowadzenie.

– Musimy poczekać – powiedziała smutno Amanda zaraz po tym jak wsiadła do samochodu.

– Na co? – zapytał Tyler.

– Na Huberta? – dopytywała Dominika z przestrachem w głosie.

– Echeś – odpowiedziała Amanda i usiadła na środku tak lekko zamykając się w sobie. Nie minęła nawet minuta i Hubert wsunął się do samochodu.

– Cześć Hubert – powiedziała Dominika jako pierwsza.

– Cześć Dominiko, cześć Tylerze i cześć… Jak ci chłopcze na imię? – zapytał się mnie, a on taki duży był. Umięśniony coś jak mój ojciec.

– Damian proszę pana.

– Hubert. Miło poznać – oznajmił.

– A ze mną się nie przywitasz? – zapytała z wyrzutem Amanda, a Tyler ruszył choć tak naprawdę nie wiadomo po co, chyba chciał coś po prostu robić, a nie tak stać w miejscu.

– Przywitam, z tobą to się tak… – i nie dokończył bo zbliżył do niej swoje usta, niemal ją pocałował, ale jednak miał inny plan jak się później okazało. Owinął swoją dłoń wokół jej włosów. Pociągnął z całej siły, tak że niemal położyła się na jego kolanach.

– Puść, Hubert to boli – łkała Amanda. Ona autentycznie płakała, a mnie sparaliżowało.

– Hubert, to nie jej wina! – krzyknęła Dominika, a mężczyzna opanował się i pomógł Amandzie usiąść prosto. Ta nadal płakała. Chciałem dać jej chusteczkę, ale przypomniałem sobie, że całą paczkę wcisnąłem Karolinie.

– Nie twoja? – zapytał Amandy.

– Nie moja, że się z nami znaleźli. Jak ja wsiadłam oni już tu byli – wyznała szczerze.

– Trudno i tak dostałaś słusznie. Z pewnością zasłużyłaś sobie czymś innym, ty do najgrzeczniejszych to nie należysz – powiedział z takim sztucznie przywdzianym uśmiechem na ustach i nakazał Tylerowi jechać szybciej, rzekomo chciał się odstresować.

Ja w tym czasie napisałem Ance kilka smsów, droczyłem się z nią, w końcu zapytałem się co robi. Padła odpowiedź, że ogląda nudny serial, w nudnym domu i nie może nikogo wyciągnąć na imprezę.

– Ej, my tak długo to się będziemy w tym milczeniu bujać po mieście? – zapytałem wszystkich obecnych.

– Właściwie nie wiem czemu milczymy. Pada pierwszy śnieg, a to powód do radości – zauważył Hubert.

– Co zatem proponujesz? – zapytał Tyler, bo Amanda milczała i wyglądało na to, że nie ma zamiaru się odezwać. Należała do tych takich obrażalskich i pamiętliwych.

– Sam nie wiem, może TESCO nocne, bo już dwudziesta pierwsza dochodzi. Zróbmy jakieś dzikie ognisko za miastem. Przyda mi się taki odstresant – odpowiedział.

– Dla mnie super, a dla was dziewczyny i Damianie? – zapytał Tyler.

– Mnie obojętne – odpowiedziała Dominika i zerkała z przerażeniem i współczuciem w oczach na Amandę.

– Nią się nie przejmuj, ona się godzi, bo ja się godzę – zadecydował Hubert i spojrzał na mnie.

– A możemy skoczyć po taką Annę? – zapytałem, a innym było to obojętne.

Zaparkowaliśmy przed kratami strzeżonego osiedla. Było całe takie obudowane, a w nim znajdowały się domki jednorodzinne i wielorodzinne. To taka dzielnica bogatych, bogatszych nawet niż ojciec i matka Marcela i Szymona. Anna otworzyła bramę piknięciem pilota, a ja otworzyłem jej drzwi.

– Chodź Amanda do mnie. Podnieś pupkę, usiądziesz mi na kolanach – zwrócił się Hubert do Amandy, a ona uczyniła jak mówił choć bez zadowolenia. Ja przesunąłem się na środek, a Anna usiadła na moim miejscu, po mojej prawej stronie.

– Anna jestem.

– To Amanda, ta z przodu to Domi – zacząłem.

– Tą znam – przypomniała mi Ania.

– To Tyler, a to Hubert – dokończyłem.

– Cześć – powiedzieli panowie chórem.

– Zapomniałeś przedstawić siebie, no chyba, że palantów się pomija – od razu coś do mnie zaszczekała Ania. – A was witam. – Uśmiechnęła się uroczo do całego zabranego towarzystwa.

– To gdzie jedziemy? – zapytała Aniula.

– Robimy jakieś dzikie ognisko, bo ja mam taki kaprys, bo dziś mi o mały włos syna nie utopiono – wyjaśnił Hubert.

– Ale jak to? – dopytywała Ania, no i zaczęła się cała opowieść od samego początku, z pominięciem narkotyków i ilości alkoholu, by czasem ten Wojak nie miał zbytniego rozeznania w sytuacji.

Zakupy wydawały się udane, dziewczyny zostały w samochodzie, a ja z nimi. Poczułem się w swoim żywiole, tylko ja i trzy kobiety. Tyler z Hubertem jednak szybko wrócili, z dwiema siatami nie wiadomo czego i skrzynką piwa.

– Po co nam tego aż tyle? – dopytywała Ania.

– Nie pytaj – odpowiedziała jej Amanda.

– No co?

– Ja lubię sobie zjeść – wyjaśnił Hubert siadając na miejsce i sadzając Amandę na swoich kolanach. Zakupy były już w bagażniku. – Nadal obrażona, księżniczko? – dopytywał.

– Odrobinkę – wyznała Amanda.

– Minie tobie to szybciej niż myślisz – rzekł i dał jej całusa w bródkę. Tak słodko to wyglądało.

Znaleźliśmy się na plaży, ale z daleka od wody. Śnieg lekko prószył, ale my zdawaliśmy się tym nie przejmować, no prócz Huberta który wydawał się cieszyć tymi płatkami niczym dziecko.

– Co wy tacy ponurzy? – zapytał rozkładając jakieś patyczki i gałązki, co je po drodze w lesie nazbieraliśmy.

– Ognia ma palący – stwierdziła Amanda i podeszła do mnie, a potem wręczyła zapalniczkę Hubciowi.

– Ona ma racje, niech rozpala ogień prawdziwy mężczyzna – pojechała mi po raz kolejny tego dnia Anna, ale miałem to gdzieś. Klepnąłem ją tak mimochodem za to w tyłek, oddała mi popchnięciem, dość silnym i byliśmy kwita.

Tyler zajmował się nakłuwaniem kiełbasek na patyczki, Dominika zajadała chipsy, Amanda i Anna piły piwo, a ja paliłem papierosa i przyglądałem się temu ogniowi, ogniskowi, co to takie duże nam wyszło i lekko niekontrolowane, ale przy nim ciepło jak skurwysyn było.

Tyler usiadł w bagażniku, jego nogi nie dotykały piasku tylko były ugięte. Dominika siedziała między jego nogami. Nikt nie musiał trzymać kijaczków bo Wojak zrobił jakieś podpórki i się samo trzymało. Tyler pił czystą z gwinta, czynił to naprzemiennie z Domi, po łyku i zagryzali chipsami. Hubert siedział na piasku na kurtce, a Amanda leżała obok niego, też na jakiś ubraniach, ale nie wiem czyje były. Tak czy inaczej głowę miała na jego kolanach i tylko raz kiedyś się podnosiła by wypić jednym duszkiem większą część piwa butelkowego jakie miała w dłoni. Ja przysiadłem się obok Tylera, Anna poszła za moim przykładem. Tyle, że śmiało usiadła mi na kolanach, chyba pierwszy raz w życiu. Może alkohol tak na nas podziałał.

– Co taki ktoś jak ty robi z takimi małolatami jak my? – zapytała Anna w stronę Huberta.

– Teraz jem i pije, a za moment będę tańczył. Urządzimy sobie taką mini dyskotekę, co wy na to? – zapytał.

– Jak dla mnie bomba! – wypaliła podekscytowana Dominika.

– To z tobą zatańczę pierwszą – poderwał się Hubert i wstał pośpiesznie, wysunął udo spod głowy Amandy, a ta przywaliła w ziemie. On ją przepraszał, ale i tak focha miała niemałego, tym bardziej, że wszyscy mieli z tego zaciesz.

Poprosiłem Amandę do tańca. Tyler zatańczył z Anną. Muzyka była dość odpowiednia, discopolowa. Zimny drań Denisa.

– Muszę przyznać, że w dresie wyglądasz jakoś nieswojo. Chociaż ja nie mam nic przeciwko – powiedziałem jej do ucha. Przedziwne było to jak ludzie, atmosfera i alkohol potrafią rozgrzać. Byłem na krótkie spodenki i nie czułem chłodu.

– Strój nie jest teraz ważny, liczy się chwila – odpowiedziała, a potem zamilkliśmy bo wsłuchaliśmy się w ten przezabawny, znany tekst.

Denis – Zimny drań:

Mówisz do mnie: jesteś draniem

Bo rzuciłem Cię, kochanie

Było nam jak w siódmym niebie

Lecz ja wolę żyć bez Ciebie

Rozpaliłaś miłość we mnie

Ale wszystko nadaremnie

Dziś straciłaś już nadzieję

Że znów serce Twe rozgrzeję

Ref.:

Zimny, zimny, zimny drań

Jak lodowca grań

Jak polarna noc, gdy za krótki koc

Jak jaszczurki wzrok lub z lodówki sok

Ach ten zimny, zimny drań

Nie pogrążaj się w Twych smutkach

Czasem bywa tak malutka

Kto mógł wiedzieć, że szalenie

Zacznę kochać się w Irenie

Chociaż przysięgałem przecie

Że jedyna jesteś w świecie

Teraz miłość, co nie minie

Lepiej sobie zobacz w kinie

Ref.:

Zimny, zimny, zimny drań

Jak lodowca grań

Jak polarna noc, gdy za krótki koc

Jak jaszczurki wzrok lub z lodówki sok

Ach ten zimny, zimny drań

Powiem Wam dziewczyny szczerze

Siedzi we mnie męskie zwierzę

Lecz uprzedzam wszystkie z góry

Taki to już zew natury

Zastawiajcie swoje sieci

Wymknę się raz, drugi, trzeci

Powtarzajcie więc starania

W końcu usidlicie drania

– To teraz zmiana – zaproponował Hubert i przejął Annę, a Amanda trafiła do Tylera.

– Co taka długa przerwa? – zapytała Dominika ze smutkiem.

– Tylko po tej piosence tak jest – uspokoił ją Tyler i zaczęło grać, a ten tekst to akurat każdy znał, bo był banalnie prosty. Tańczyliśmy więc i darliśmy się w niebogłosy. Tyler z Amandą się nawet zaczęli wygłupiać, podrzucał ją tak zabawnie jakby tańczyli dżajfa.

Denis – Wszyscy razem:

Dance to jest muzyka, którą każdy zna

I zatańczyć możesz ją Ty i ja

Tańczmy wszyscy razem na raz i dwa

Dance to jest muzyka, którą każdy zna

I zatańczyć możesz ją Ty i ja

Tańczmy wszyscy razem na raz i dwa

Niechaj ta muzyka połączy nas

Wszyscy razem, wszyscy razem

Wszyscy, wszyscy, wszyscy razem

Dance, zatańczmy dance

Wszyscy razem, wszyscy razem

Wszyscy, wszyscy, wszyscy razem

Dance, zatańczmy dance

Żadne reggae, żaden house

Nie obudzi życia w nas

Ryk głośników, dobry czad

Dla DJ-ów nadszedł czas

Dance to jest muzyka, którą każdy zna

I zatańczyć możesz ją Ty i ja

Tańczmy wszyscy razem na raz i dwa

Dance to jest muzyka, którą każdy zna

I zatańczyć możesz ją Ty i ja

Tańczmy wszyscy razem na raz i dwa

Niechaj ta muzyka połączy nas

Wszyscy razem, wszyscy razem

Wszyscy, wszyscy, wszyscy razem

Dance, zatańczmy dance

Wszyscy razem, wszyscy razem

Wszyscy, wszyscy, wszyscy razem

Dance, zatańczmy dance

Ręce w górę wszyscy chórem

Dzisiaj nadszedł wielki czas

Bo króluje w dyskotekach

Techno, disco, dance i rap

Dance to jest muzyka, którą każdy zna

I zatańczyć możesz ją Ty i ja

Tańczmy wszyscy razem na raz i dwa

Dance to jest muzyka, którą każdy zna

I zatańczyć możesz ją Ty i ja

Tańczmy wszyscy razem na raz i dwa

Niechaj ta muzyka połączy nas

– To teraz obrażalska księżniczka ze mną, tak? – zapytał Hubert z miną takiego uroczego chłoptasia. Stał przed Amandą, a ona pokiwała przecząco główką.

– Najpierw sam, a ja sprawdzę czy mi się spodoba i może się przyłącze – odpowiedziała.

– Wyzwanie! – krzyknęła Anna, a potem Dominika i Tyler się przyłączyli i na końcu ja z Amandą i tak wrzeszczeliśmy – Wyzwanie! Wyzwanie!

– No dobra dzieciaki, niech wam będzie – zgodził się Hubcio, ale pierw to łyknął sobie z pół butelki piwska kilkoma sporymi łykami.

– To ja coś zapuszczę – zaproponował Tyler i włączył Femme fatale Clivera.

I tu Hubert się popisał już od samego początku, no bo nawet znał tekst. Amanda rozsiadła się w bagażniku między Dominiką i Anią, one biły brawo, my staliśmy jak wryci i czekaliśmy na to jak daleko posunie się pijany wojskowy.

Przy refrenie Hubert zaczął się erotycznie przyniżać ku dołowi na ugiętych kolanach i rozpinać pierw kurtkę a potem koszule. Rozpiął ją do połowy pozbył się kurtki, rzucił ją na samochód.

– A porysaj tylko zamkiem, to będziesz Wojak za lakiernika płacił – uprzedził Tyler, ale Dominika syknęła:

– Przestań, dobry jest, nie przeszkadzaj mu.

– Właśnie, ziomek odkrył swoje powołanie – stwierdziła Anna.

– W tej grze o to chodzi, by ciebie zadowolić – powiedział i rozpiął koszule do końca, a potem szarpnął Amandę do tańca.

Wyglądali dość przezabawnie, ona w tych dresikach i bezrękawniku, nawet bez stanika zapewne, a on w rozpiętej koszuli i dżinsach, w eleganckich butach.

– Znalazłem piosenkę co pasuje do naszej sytuacji – stwierdziłem i włączyłem to co według mnie pasowało do nas wszystkich tego dnia.

4ever – Szalej, baw się dziś:

Roztańczona chwila zaprasza dzisiaj Cię

Szaleństwa nocą, zanim skończy się.

Nie daj się zapraszać długo,

Na pytanie odpowiedz „tak”.

Ciesz się chwilą, i razem z nami,

z nami się baw.

Ref. : Szalej, baw się na całego,

zanim noc ta skończy się.

Tańcz dziś, tańcz do upadłego,

niech muzyka porwie Cię.

Przy tym rytmie szalej aż do rana,

światła kolorowe niechaj lśnią.

Cała sala dziś jest Twoja,

Twoja jest noc.

Ciepła atmosfera, imprezy naszej smak.

Bajer tutaj nie ma, kompleksów także brak.

Może brzmi to zbyt banalnie,

lecz do tańca tak muzyka jest.

Poćwicz sobie jej moc i czar,

z nami się ciesz.

Później Tyler i Dominika poszli w stronę lasu, tak od niechcenia. Z kolejną paczką chipsów i z czterema piwami. Amanda z Hubertem oddalili się by porozmawiać, byli przy samej wodzie.

– Czemu mnie zaprosiłeś? Nie chciałeś być sam, a Karolina odmówiła? – zapytała Anna.

– To nie tak, po prostu chciałem być tu z tobą, z kimś kto ma cięty język, kogo nie przerażą narkotyki, pan wojskowy, utrzymanka pana wojskowego, Amerykańczyk i Dominika, która jest na wszystko niemal obojętna i taka czasami wkurwiająca. Chciałem się dobrze bawić, czy to źle? – zapytałem.

– Nie, po prostu się bawmy – wyszeptała mi do ucha, bo kiedy ja prawiłem to ona obchodziła samochód dookoła i tak ja siedziałem na miejscu kierowcy, a ona od drugiej strony zrobiła głośniej muzyczkę tym pokrętełkiem. – Zatańczmy jeszcze, ja tak uwielbiam tańczyć, a coraz mniej chłopaków to potrafi. Na szkolnych imprezach niemal każdy ścianę podpiera – dodała, a ja odłożyłem piwo na dach samochodu i spełniłem jej prośbę.

Toples – Będę twój

Na zwątpienie znam lek zawołaj mnie

radość przywrócę złym dniom

Zrobię wszystko co chcesz nie przejmuj się

podam Ci pomocna dłoń.

Pragnę patrzeć w Twoje oczy,

ciepłem Twych ramion ogrzać się w nocy.

Jesteś mą muzą w każdy pochmurny dzień.

Ref.: Gdy pomiędzy nami będzie gniew,

zapamiętaj będę kochał Cię.

Gdy pomiędzy nami będzie złość będę Twój.

Gdy Ci będzie ciężko, smutno, źle,

zapamiętaj, że masz jeszcze mnie.

Nic nie zdoła zmienić uczuć mych, będę Twój.

2.Znów ogarnia Cię lęk, smutek i płacz

od kilku dni jesteś zła.

Powróć do tamtych chwil, do moich słów

lek na zwątpienie to ja.

Pragnę patrzeć w Twoje oczy,

ciepłem Twych ramion ogrzać się w nocy.

Jesteś mą muzą w każdy pochmurny dzień.

Widziałem kątem oka jak Amanda z Hubertem wsiadają do samochodu na przednie siedzenie. Nie wiedziałem po co, spełniałem prośbę Anny i tańczyłem.

– Może coś wolniejszego młody, co!? – wrzasnął do mnie Hubert i przełączył zanim w ogóle zdążyłem odpowiedzieć.

Toples – Na sercu rany:

Teraz nie jest ważne co stanie się ze mną,

o czym będę marzył, wiem jedno na pewno.

Gdy byliśmy razem byłaś moim celem.

Dziś już nie ma Ciebie, co robić mam nie wiem.

Bardzo głupio wyszło-nieporozumienie.

Tego co się stało, wiem dobrze nie zmienię.

Nawet gdy w przyszłości będę z kimś na stałe

Zawsze będziesz ideałem...

Ref.

Na sercu rany wbrew przeznaczeniu,

Zostawia zdrada miłości wróg.

Zaplanowane wnet życie zmienia,

zabiera szczęście, zostawia ból!

Na sercu rany wbrew naszej woli.

Rozdrapie czas, zostawi ślad.

Zapomnieć nigdy nam nie pozwoli,

tego, co kiedyś łączyło nas!

Odeszły wraz z Tobą wszystkie me nadzieje

na szczęśliwe życie we dwoje bez Ciebie.

Moje serce coraz wolniej bije, kiedyś stanie.

Może to i lepiej, cóż warte kochanie!

Bez kierunku uczuć, który wybrałem,

tylko Ciebie jedną kocham i kochałem.

Nie wiem czy się jeszcze to uczucie zrodzi,

którym Cię darzyłem-

To mnie nie obchodzi!

– To coś jak o nas – powiedziała Ania. – Mieliśmy być razem, no nie? – zapytała.

– No tak, ale ty… ja. Nie to było przez ciebie.

– Przez ciebie, bo zamiast starać się o pocałunek, wybrałeś łatwą Karolinę.

– Ona nie jest łatwa – broniłem mojej dziewczyny.

– Jak to nie? Zresztą nieważne. Nie pocałowałeś mnie bo bałeś się dostać w mordę. – No i mnie podkusiła, pocałowałem no i dostałem w mordę. Jednak nie poddałem się, chwyciłem ją za nadgarstki i pchnąłem. Znajdowaliśmy się przy samochodzie więc opadła na tylnie siedzenie. Piosenka się zmieniła na Basta i Cayenne – Zatrzymać czas.  I ja podobnie jak w tej piosence pragnąłem zatrzymać czas, pragnąłem jeszcze raz poczuć jej dłoń na swoim policzku, nawet jeśli to zaboli. Wszystko byleby znów kiedyś móc na niej leżeć. Móc całować jej usta, pomimo, że napierała na moją klatę bym zszedł. Po chwili jednak ustąpiła, odwzajemniła pocałunek.

– Nie wiem jak ty, ale ja bym jej młody oddał za policzek – powiedział do mnie Hubert, a ja kierując się jego radą skleiłem swoją dłoń z udem Anki.

– Możesz mocniej, nie poczułam – powiedziała z bezczelnym uśmieszkiem na ustach. Uderzyłem kolejny raz, naprawdę mocno, ale znów pokiwała tylko przecząco głową. Kolejny raz był z całej siły. – No lepiej, lepiej, ale nadal nic.

– Ej młoda jest dobra – stwierdził Hubert podekscytowany. – Dlaczego ty tak nie masz? – zapytał się Amandy i usłyszałem huk, ale nie wiem gdzie ją trafił.

– Hubert to bolało – niemal przez łzy powiedziała.

– Bolało, bolało, bolało – przedrzeźnił ją tak przezabawnie. – Chodź na maskę, zostawimy młodym wóz – wydał jej polecenie.

– Jesteś wredny – stwierdziła.

– Ty nie mniej, pasowalibyśmy do siebie – powiedział do niej, a mnie podał koc z bagażnika. –  Podłuż na siedzenie. – Słuchałem jego słów jednocześnie całując Anna i rozpinając jej bluzę z nike, taką dresową na zamek.

– Po co? – zapytałem się Huberta.

– Domyśl się – stwierdził i skierował się na przód. Kątem oka widziałem jak sadza Amandę na maskę samochodu, jak ją całuje. Jak kuca zapewne po to by zsunąć jej spodnie, albo zatopić swoją twarz w jej…

Nagle przestałem przejmować się nimi, bo Anna poczęła zdejmować mi moje króteńkie spodenki. Ja już dawno rozpiąłem jej bluzę do końca i stanik, który na szczęście miał zapięcie z przodu. Ssałem jej piersi, czułem się wtedy bogiem. Miałem tą, którą każdy pragnął, a bał się przyznać. Każdy się jej lękał, bo miała cięty język, nieprzeciętny umysł, złośliwe uwagi i docinki, bo była piękna, seksowna, kobieca, nawet w dresie.

– Tylko zrób to tak by bolało – powiedziała mi na ucho, niema tego zażądała.

– Dlaczego? – zapytałem.

– Bo chcę to dobrze zapamiętać.

– To podnieś tyłek, jesteś dziewicą, a nie chcę czyścić Tylerowi tapicerki, wolę już prać kocyk – wyznałem, a ona uczyniła o co prosiłem, ja w tym czasie wyjąłem prezerwatywę z mojej kurtki i włożyłem ją na siebie. Miałem w tym wprawę, ćwiczyłem dzień wcześniej.

Wsunąłem swojego penisa delikatnie w nią, niemal na czubeńku. Mięśnie miała zaciśnięte, nie miałem szans się przedrzeć.

– Robisz to specjalnie – wywarczałem jej do ucha.

– Pewnie, że tak. Pokaż jaki z ciebie facet.

– Mam wejść tak? – upewniałem się.

– Oczywiste, że tak. – To było jak rzucenie wyzwania. W sekundę wepchnąłem go po sam koniec, ale choć wszedł z trudem, to potem było już łatwiej, była taka bardzo wilgotna.

– Podniecam cię – stwierdziłem.

– Od zawsze, ale bałam się przyznać – powiedziała pomimo łez bólu, no bo jednak ją zabolało gdy przebiłem ten opór.

Potem akcja potoczyła się już szybko, miałem wrażenie, że za szybko, że powinienem dłużej, ale nie potrafiłem się powstrzymać pomimo chęci. Mówiłem nawet alfabet w myślach, ale było to na nic. Poczułem jak Ania wbija jeden z paznokci tuż pod moim karkiem, udrapnęła mnie dość boleśnie. Zszedłem z niej, choć nadal byłem oszołomiony doznaniem. Wrzuciłem prezerwatywę pod samochód i delikatnie dałem jej znać by się przesunęła. Koc położyłem do pod nogami, sam usiadłem obok niej.

– Ty pierzesz – powiedziała z uśmiechem i otarła łzę z oka.

– Pewnie, sam się zgodziłem.

– Damian dla mnie to nic nie znaczyło – wypaliła podciągając majtki.

– Było aż tak okropnie.

– Nie wiem, nie mam porównania. Może przetestuje pana wojskowego – wydumała i spojrzała na Huberta, który teraz opierał się ręką o maskę i zdawał się dyszeć jakby przebiegł maraton. Nie widziałem nic dokładnie, bo na dworze panował mrok.

– To co Damian, jemy? – zapytał Wojak zapinając rozporek jednocześnie, a potem mało delikatnie zrzucił Amandę z maski. – Bo mu wgnieciesz – rzekł do niej.

– No wiesz, aż taka ciężka nie jestem – oburzyła się i chwyciła po piwo, bo spodnie miała już na sobie. Gdzieś pominąłem ten etap gdy je zakładała.

– Jemy, jemy – odrzekłem i obróciłem się tak, by moje stopy dotykały śniegu, a tyłek nadal był na siedzeniu.

– To wy jedzcie, a my z Anią wypijemy coś dobrego.

– A co masz? – zapytała podekscytowana Anna Amandę.

– Cytrynóweczkę – odrzekła blondyna i usadowiła się na przednim siedzeniu pasażera, lekko rozkładając fotel.

– To z gwinta? – dopytywała czarna.

– Nie, nie, nie. Z korka po bolsie.

My zjedliśmy te kiełbaski, które się już lekko zwęgliły. Dziewczyny wolały sam chlebek taki okopcony na zagryzkę, choć uprzedzałem, że będzie im jutro nie dobrze przez to. Obie zapewniały, że jeśli będzie im nie dobrze to dziś, bo już jest po północy.

– To możemy to jutro sprawdzić – zaproponował Hubert.

– Ale co? – zapytała Amanda.

– Czy będzie tobie i małolacie nie dobrze. Mam wolny dom, żona jedzie do ojca z dzieciakami. Zrobiłbym taką porządną imprę, przy basenie.

– Też mam basen – wtrąciła Anka.

– Tak, ale nie masz możliwości mieć całego domu dla siebie na całą noc, prawda? – zapytał.

– Dla mnie propozycja dobra, rozumiem, że nocujesz u mnie, bo żonie wmówiłeś, żeś na delegacje wezwany, prawda? – zapytała Amanda.

– Tak, prawda.

– Gdzie tym razem cię poniosło? – zapytała.

– Do Płocka. To jak małolaci, wy tez się piszecie?

– No, ja tam na jutro nie mam planów. Mogę wpaść, Ania ty tez, no nie?

– No, czemu nie.

– No to uga… – I Hubert nie dokończył, bo przerwał mu huk. Dźwięk takiego jakby plaskacza.

Później pojawił się Tyler wraz z Dominiką. On wsiadł bez słowa na miejsce kierowcy. Dominika poprosiła Amandę o ustąpienie jej miejsca. Wszyscy patrzeliśmy po sobie z taką niewiedzą w oczach. Tyler zaczął gadać z nami, odwrócony był w naszą stronę. Domi za to mówiła z dziewczynami.

– Masz tutaj czerwone – rzekł Hubcio do Tyla. Wskazał przy tym na swój lewy policzek.

– Wiem – odpowiedział Tyler, ale stało się jakoś tak drętwo, wszyscy jakby opadli z sił. Nikt już nie miał ochoty ani tańczyć, ani się wygłupiać, ani nawet uprawiać seksu.

– Wracajmy już. Odeśpimy i o dwudziestej pierwszej jutro u mnie – zaproponował Hubert.

– Jak to u ciebie? – zapytała Dominika, ale Amanda jej wszystko wyjaśniła. Tyler po prostu przyjął to do wiadomości i ruszył kiedy wszyscy wsiedli już do samochodu. Wydawało się, że ta grobowa atmosfera będzie panowała aż do końca naszej wspólnej przejażdżki, ale jednak nie. Tym razem znów muzyka nas uratowała i rozbawiła całe towarzystwo. No może nie całe, pierw śmiała się tylko nasza czwórka.

Bajer Full – Ballada o Płocku:

Raz w niedzielę po obiedzie , mąż do żony że jedzie ,

Interesy załatwiać do płocka .

A żoneczka wkurzona , jak nie wróci to skona ,

I powiada , jak świetnie się składa .

Mąż po Płocku grasuje , ładne panny całuje ,

Z dziewczynkami się świetnie zabawia .

A żoneczka wkurzona , jak nie wróci to skona ,

I powiada , jak świetnie się składa .

A żoneczka w mieszkanku , śpi spokojnie w ubranku ,

Wtem się sąsiad do okna zakrada .

Choć nie skradaj się Franiu , sama jestem w mieszkaniu ,

I powiada , jak świetnie się składa .

Była ciemna już nocka , no i mąż wraca z Płocka ,

I zastaje w swym łóżku sąsiada .

Wziął scyzoryk rozłożył , i z powrotem go złożył ,

I powiada , jak świetnie się składa .

Śpij żoneczko kochana , śpij z sąsiadem do rana ,

Bo ja muszę powracać do Płocka .

Tam dziewczyny czekają , i wódeczkę stawiają ,

I powiada , jak świetnie się składa .

– Z czego się tak zacieszacie? – zapytała w końcu Dominika.

– No bo ten tutaj – zaczęła Amanda wskazując na Huberta, ale nie mogła dokończyć przez spazmatyczny śmiech.

– Bo to o nim – dopełniła Anna.

– Bo on jest teraz w Płocku – dopowiedziałem.

– Żonie tak powiedziałem po prostu – wyjaśnił Hubert, który już się nie śmiał, ale Dominika i Tyler właśnie zaczęli. Tyl był zmuszony przystanąć, bo nie był w stanie prowadzić tak się hahał.

Część 2 - Koncert awantur - Anna (Klara)

Tyler odwiózł mnie pod sam dom. Była piąta nad ranem. Nikogo nie było. Ojciec był na jakimś zebraniu, w zupełnie innym mieście. Chyba to jakiś zlot był w ogóle. Szczerze to miałam w dupie gdzie był i co mówił, bo prawił tylko o pracy. Matka natomiast często wyjeżdżała do firmy nad ranem, albo niekiedy nie wracała na noce. Myślałam, że po tylu wrażeniach od razu usnę, ale jednak sen nie przychodził. Nie pomogła herbata z rumem, ani rozgrzewająca kąpiel. Kompletnie nic nie pozwalało mi zamknąć powiek. Stwierdziłam więc, że moje organizm, serce i umysł pragną więcej wrażeń. Przebrałam się z ciepłej, polarowej piżamy w sportową bluzę i dresowe, ale kobiece spodnie. Postanowiłam pobiegać, potem pójść do szkoły, bo były tylko cztery lekcje, po powrocie się zdrzemnąć, zamówić pizzę, zabrać ją z sobą do Huberta i zacząć zabawę od nowa, zacząć w końcu coś robić, a nie non stop stać w miejscu.

Biegając słuchałam jakiegoś starego, polskiego reagge. Na początku trochę mi pizgało, ale potem organizm się rozgrzał i nawet zaczął ociekać potem. Dobiegłam do bramy i już miałem wracać z powrotem, ale nie miałam po co, nadal nie byłam senna, a i godzina jeszcze nie taka bym musiała się spieszyć. Wyszłam za bramę, by pobiegać po okolicznym parczku. Zaraz za nim mieścił się sam środek miasta, ale ludzie tędy nie chadzali. Nie czynili takich skrótów, bo mostek był rozwalony i z powodu ograniczenia wandalizmu postanowili go nie odbudowywać, by ci nieletni dewianci nie mieli co niszczyć. Według mnie zabieranie porządnym obywatelom skrótu z takiego błahego powodu było tylko i wyłącznie wygodą rządzących, a nie naszym bezpieczeństwem. Dobiegłam do owego mostku, nawet na niego weszłam, spojrzałam w dół, a tam między zdewastowanymi barierkami był maleńki kociak. Dosłownie był maciupeńki, taka jedna czarna kulka. Wołałam go, ale nie przychodził tylko tak przeraźliwie piszczał. Trzymał się takiego kawałka belki, a woda zasłaniała mi jego połowę – dostrzegłam to dopiero po wyostrzeniu wzroku. Pojęłam, że maluch nie ma siły się dłużej trzymać i niedługo popłynie z prądem, zapewne się utopi. Myślałam jak tam zejść, w jaki sposób. Jednak czasu na myślenie było coraz mniej. Zeszłam z mostku i postanowiłam zjechać na tyłku stromym trawnikiem, aż do samej wody, a potem przejść tym brzegiem i wziąć tego płaczącego potwora na ręce. To mi się udało, ale kot wcale nie przestawał piszczeć. Woda była przeraźliwie zimna, a ja nie przewidziałam jednego – zejść było w miarę łatwo, ale wejść z powrotem niewyobrażalnie ciężko. Mijały minuty, było mi coraz zimniej, a nie miałam siły już wdrapywać się z powrotem i znów zjeżdżać do tej zimnej wody, w dodatku z kociakiem na rękach było to wyjątkowo męczące i uniemożliwiające powodzenie.

Wtedy pojawił się on. Też biegał, miał burze. Zaczęłam krzyczeć. Wszedł na mostek i spojrzał w dół, tak jak kiedyś ja przed niespełna godziną. Miał na głowię burzę loków i wtedy go poznałam.

– Barman, zejdź no po mnie! – zawołałam.

– A spory za to dostanę napiwek? – zapytał. – Żartowałem tylko tak – dodał po chwili i już za moment znalazł się przy mnie.

– Po co tu zeszłaś? – zapytał.

– Po to – odpowiedziałam bezczelnie patrząc mu w oczy i podsunęłam jemu niemal pod sam nos tą czarną kulkę.

– Chcesz zginąć za kota?

– Lepsze to niż umrzeć bez celu. Pomożesz mi, czy będziesz tak stał i zadawał bezsensowne pytania?

– Pomogę. Daj to stworzenie do mojego plecaka – zaproponował, a ja przystałam na jego propozycje. – Podniosę cię, a ty chwycisz się tego metalowego czegoś, potem drugiego i tak wejdziesz na samą górę. To coś jakby wspinaczka ścienna – wymądrzał się.

– Pewnie, na pewno dosięg… – już miałam zakpić, ale nie zdążyłam, bo on w tej samej chwili mnie podsadził.

Łatwe to wspinanie się nie było, ale jakoś poszło. Gdyby był uprzejmniejszy i nie głosił, że mam szybciej ruszać tyłek, bo jemu się śpieszy to nawet mogłabym tego jego polubić. Jednak tymi słowami przekreślił swoje szanse nawet na moje podziękowania. Po prostu na nie, nie zasłużył.

– Oddaj moją kotkę – poleciłam i wyciągnęłam dłonie przed siebie. Witek wyjął czarnucha z plecaka i obejrzał go dokładnie.

– Oddaje – rzekł kładąc go w moje dłonie. – Tylko to kot, kocur, on, facet, rozumiesz? – zapytał się jakby do idiotki mówił.

– A niech będzie, że to on. I tak jest mój – powiedziałam pewnie, odwróciłam się i poszłam w stronę swojego domu.

– Aleś ty jesteś brudny – stwierdziłam po zapaleniu światła. – Może wziąłbyś kąpiel? – zapytałam, ale niestety on nie umiał odpowiadać ludzkim głosem. Jednak przynajmniej miałczał i nie było już tak cicho jak wcześniej.

– Wiesz co… jeszcze nie wiem jak cię nazwę, ale już cię kocham. Dzięki tobie będę miała po co wracać do domu codziennie po szkole. By cię nakarmić. Właśnie zjadłbyś coś? – zapytałam się malucha i pobiegłam z nim do swojej osobistej kuchni. Wpierdzielił dwie parówki i chciał jeszcze trzecią, ale mu nie dałam. Nie chciałam by się roztył. Potem wykąpałam go w dużej wannie, tyle tylko, że woda była na dnie, by się nie bał. Wysuszyłam go swoją suszarką, na prostownicę miał niestety za krótkie futerko, ale szczotka do włosów, ta z miękkiego włosia znalazła i na nim swoje zastosowanie.

– Jesteś zmęczony, zdrzemniesz się? – zapytałam siadając z nim na narożniku w salonie. Maluch rozglądał się, czasami piszczał. Chyba się bał, nie był przyzwyczajony do tego miejsca. – Pokarze ci naszą sypialnie – oznajmiłam i weszłam do kolejnego pomieszczenia, które należało do mnie. Ułożyłam kociaka na kocu we wzór pantery. Zawinęłam róg owego koca by przykryć to stworzenie z dużymi i przestraszonymi oczętami. Dałam mu całusa w nosek i głaskałam tak długo aż usnął.

– Będziesz jedynym mężczyzną w życiu, któremu będę mówiła, że go kocham – powiedziałam pewnie i nadszedł czas bym zaczęła się szykować. Wzięłam szybki prysznic, przebrałam się i wyszłam z domu.

W szkole było nudno, ja nie musiałam za wiele umieć by mieć dobre oceny… Nauczyciele mi je zawyżali, bo rodzice byli honorowymi sponsorami tej placówki szkolnej. Po szkole ruszyłam do zoologicznego, ale ponieważ nic mi się tam nie podobało to kupiłam tylko przysmaki i jedzenie dla tego przeuroczego potworka. Wstąpiłam do „wszystko dla domu” i wybrałam najdroższe, porcelanowe miseczki z prześlicznym wzorem. Przeznaczone były do zupy, ale ja uznałam, że kotkowi będą się podobać. Odwiedziłam też jubilera i zakupiłam bransoletkę z białego złota, brakowało mi na nią pieniędzy, ale zadzwoniłam do matki. Zrobiła natychmiastowy przelew. Bransoleta była gruba, ale lekka, taka pusta w środku. Była typowo męska, a mój pupil wyglądał w niej wręcz przecudownie.

Usłyszałam dźwięk komórki, okazało się, że Tyler już na mnie czeka pod bramą. Właściwie to nie tylko on czekał, a wszyscy. Z tego wszystkiego zapomniałam o imprezie u Huberta. Jednak co tam. Przebrałam się na szybcika w wygodne dżinsy, oraz bluzkę na długi rękaw, do tego rozpinany sweterek, w ślicznym różowym kolorze i adidasy. Wsadziłam swój tyłek do tego luksusowego auta. Dziś niekonieczny był ścisk, gdyż z tyłu było nas tylko dwóch.

– Hej wam, a Amanda gdzie? – dopytywałam.

– Już u gospodarza imprezy – odpowiedziała mi Dominika i podała Tylerowi papierosa, odpaliła mu go, następnie poczęstowała Damiana i mnie.

– Dzięki, ale nie palę.

– Powinnaś spróbować, to odstresowuje. Może gdybyś miała mniej stresu, to byś była mniej agresywna i bardziej znośna – wymądrzał się Damian.

– Pójdę za twoją radą, ale zapalę tylko dlatego, by potem na tobie tego papierosa zgasić – wypowiedziałam te słowa przez zęby, z nieskrywaną nienawiścią, a potem zaciągnęłam się jakimś miętolem.

– Jeśli będzie orzeł to zgasisz na mnie, ale jeśli reszka to ja na tobie – powiedział Damian i czekał na moje przyjęcie zakładu.

– Oszaleliście? – wtrącił się Tyler.

– Daj im spokój, skoro ich to bawi – odpowiedziała mu Dominika.

– Dobra. – To były moje słowa.

– Orzeł. Kurwa orzeł! – zaklnął Damian.

– No to powodzenia stary – wyznała Dominika, a Tyler aż przystanął na poboczu. Myśleliśmy, że stanął specjalnie by widzieć ową akcje, ale po chwili okazało się, że już jesteśmy pod domem Huberta.

– No dalej, Anka, wieczność mamy czekać? – zapytał Tyler, a ja przez chwilę się wahałam. Damian jednak już zdjął kurtę i bluzę. Ja także zsunęłam mój płaszcz, by było mi wygodnie.

– To gdzie? – zapytałam cichutko, niepewnie.

– Ramie – odpowiedział patrząc mi w oczy.

Chwyciłam w swoją dłoń jego przedramię, było gładkie jak jeszcze u chłopca, choć na rękach miał nieco włosków. Takiej gęsiej skórki.

– Boisz się? – zapytałam, ale ganiłam siebie w myślach za to, że nie było to stwierdzenie. Czemu nie wykorzystałam okazji by mu przywalić.

– Nie. Ja? Coś ty  – zaśmiał się, a ja natychmiast rozżarzyłam papierosa by go zabolało. Skoro skurwiel był taki pewny, uważał się za mocnego tylko przez to, że jest facetem to niech teraz wyje.

Przyłożyłam żarzący się koniec papierosa do jego ramienia. Już kiedy dotknęłam delikatnie to syknął, a potem to się zatrząsnął tak spazmatycznie pod wpływem bólu. Spojrzał na mnie ze łzami w oczach, ale żadna z tych łez nie pociekła pomimo że dociskałam papierosa do jego ramienia tak długo aż się nie ugasił. Patrzyłam mu w oczy natarczywie. Papieros wypadł mi z rąk, a Damian w tej samej chwili dopadł moje usta swoimi. Całował zachłannie, jakby to pomagało mu zapomnieć o cierpieniu, o tym co przed chwilą go spotkało, czego doświadczył.

– To skoro już po wszystkim to już się zbieramy? – zapytała Dominika, a ja zacząłem wsuwać swoje ręce do rękawów mojego płaszcza. Nie było to łatwe, bo Damian ciągle stał nade mną. W oczach nadal miał dzikość bólu, ale podobało mi się to.

– Jeszcze się na tobie zemszczę, ty wiedźmo – rzucił do mnie  i wysiadł trzaskając drzwiami.

– Jeszcze zobaczymy, wiedźminie – szepnęłam Damianowi do ucha gdy znalazłam się przy jego boku.

Później zabawa trwała w najlepsze. Zaczęliśmy od gry w karty, na rozbieranego, co było niepotrzebnym przedłużeniem. Żadna z nas nie miała na sobie stroju kąpielowego. Mężczyźni uważali, że to specjalnie, a to nie prawda. Dominika mówiła, że nie mogła znaleźć, Amanda była wprost ze szkoły, a ja szykowałam się na szybko i zapomniałam na śmierć o tym basenie. Podobnie jak o pizzy, która miałam zamówić. Jednak nic straconego, bo Hubert jak zwykle był przyszykowany z jedzeniem i ustawił grilla domowego przy basenie. Zamierzał potem zrobić hot-dogi. Tak czy inaczej graliśmy w kenta.

– Zdradzasz się na miliony sposobów – rzucił Tyler przez zęby Dominice.

– Nie marudź, tylko zdejmuj koszulkę. Teraz twoja kolej się poświęcić – odpowiedziała dziewczyna, która była z nim w parze.

Znowu karta krążyła kilka okrążeni, aż tu nagle trafiła do mnie i oczywiście Damian zjebał, bo Hubert wrzasnął pierwszy.

– Ona ma kenta, z kolorów.

– Kurwa, znakowane masz te karty, czy co? – zapytałam ze złością i postanowiłam błysnąć. Nie zdjęłam dżinsów. Zdjęłam stanik.

– O… – Huberta wręcz zatkało.

– Gramy dalej – poleciłam.

Młodsi panowie byli już bez koszulek. Damian miał fajny, płaski brzuszek, ale do kaloryfera to jeszcze jemu troszkę brakowało. Tylera mięśnie natomiast były twarde, wyraźnie zaznaczone, jak dla mnie to nawet za bardzo. Spodziewałam się, że Hubert będzie taki w sam raz, taki idealny, muskularny, ale nie napakowany. Taki umięśniony, ale nie olbrzymi. Jednak on za cholerę nie chciał przegrać. Amanda miała szczęście, że była z nim w drużynie. I tak siedzieliśmy na kocu plażowym, w kółku i przegrywaliśmy. Dominika siedziała już w samej bieliźnie, mnie zostały tylko majtki. Tyler był już całkiem goły, bo poświęcił się za Domi ostatnim razem. Damianowi zostały bokserki. Amanda, będąca z Hubertem w drużynie nadal siedziała w całym komplecie… a nie przepraszam zdjęła sweterek, bo jej było za gorąco w chwili gdy Tyler bez skrępowania zsunął slipy ze swoich kształtnych pośladków. Tyłek akurat miał niczego sobie, a i… nie tego nie mogłam oceniać, nie miałam żadnego porównania, nawet Damiana nago nie widziałam, bo wczoraj w samochodzie było ciemło i wszystko odbywało się tak na szybko.

– Dobra, poddaje się – rzekła Dominika.

– Jak wyście to zrobili? – zapytał Damian.

– Rozebraliśmy gówniarzy po prostu – powiedział pewnie Hubert.

– Jesteśmy po prostu zgranym duetem – dopełniła jego wypowiedź blondyna.

– Bo ja jestem hrabią Kentu – powiedział z uroczym uśmiechem, takim typowym dla małego, podekscytowanego chłopca, a był przecież dorosłym mężczyzną.

– Dlaczego tak? – dopytywałam.

– Bo zawsze wygrywam. Był taki władca też. Właściwie to hrabią był. Hubert de Burgh, hrabia Kentu – wyjaśnił.

– A no był, we więzieniu też był, z tego co pamiętam to chyba dwa lata – dopowiedziała Amanda.

– Miał trzy żony, to jest pewne, a ile siedział, nie pamiętam – rzekł Hubert, a ja już wiedziałam jak nazwę mojego kota. Będzie to Hubert de Burgh, hrabia Kentu, który zapewne też tak dużo jadł, no bo z tego co zauważyłam do tej pory, to każdy Hubert non stop coś przeżywa, albo popija.

Po latach :)

Część 3 - Rok 2014, kwiecień - Anna (Klara)

Siedziałam na łóżku i oglądałam to czasopismo. Starałam się czymś zająć ręce, byłam roztrzęsiona, a na to wszystko jeszcze zjawił się Damian i miotał się, denerwował, łaził od ściany do ściany i użerał z zapalniczka. Nie mógł jej odpalić. Kiedy w końcu mu się to udało i zaciągnął się upragnionym papierosem, wypierdolił zapalniczkę przez otwarte na oścież okno.

– Pizga jak skurwysyn, a ty wietrzysz! – krzyknął na mnie.

– Nie było cię, jeśli tobie przeszkadza to zamknij okno, włącz ogrzewanie.

– Nie, ja go nie otwierałem – powiedział stanowczo opierając się wyższą z komód pośladkami.

– Uspokój się, też miałam ciężki dzień. Ciesz się, że okno było otwarte, dzięki temu zaoszczędzimy na wymianie szyby, a to byłby mus, gdybyś rzucił…

– Wtedy bym kurwa nie rzucił, nie jestem kretynem ty idiotko! – darł się i dalej palił. Przekładał tego papierosa z rak do rąk i tak sobie pokrzykiwał.

– Zamiast się wydzierać, lepiej powiedz co nie gra.

– To co zawsze. Matka. Wyobraź sobie, że przyjechała po mnie, do tej jebanej…

– Ej, co ci się stało? – przerwałam jemu, bo dopiero zauważyłam, że jest cały odrapany, i na dłoniach i na twarzy.

– Właśnie to ci opowiadam. Wyjęła mnie z tej jebanej piwnicy.

– Byłeś tam znowu? Wczoraj o mało tam nie zginęliśmy.

– Gdybyśmy mieli zginąć to byśmy zginęli. Chcieli nas tylko nastraszyć.

– Powinno im się udać i powinniśmy odpuścić.

– Jesteś słaba to odpuszczaj. Ta idiotka.

– Nie idiotka tylko twoja matka.

– Dobra, nie ważne. Mów lepiej co u ciebie, czemu masz taką minę? Doprawiasz mi rogi? – zapytał jakoś tak przyjemnie siadając po drugiej stronie łóżka i odgarniając mi włosy z karku, pierw dłonią w której trzymał papierosa, a później włożył go do ust, by mnie nie poparzyć. Lubiłam gdy tak robił, gdy się mną bawił na granicy niebezpieczeństwa.

– Mów mała, co się dzieje, bo zaczną być ostry.

– Damian, to nie czas na rozrywki seksualne. Gośka tu była. Wiem, kto jest twoim ojcem.

– Nie no jakiś zlot wiedźm, nie macie o czym gadać, tylko mi ojca z kart wywróżać.

– To Dariusza Przybylskiego – powiedziałam ciszej.

– Nie no, jakiś zlot kretynek, czy co? Jesteście obie szurnięte.

– Ale Damian, to prawda. Widziałam się z Gośką, przecież ci mówię!

– To nie możliwe, ja nie mogę tego przeżywać po raz drugi.

– Ale czego? – zapytałam i wstałam kiedy i on wstał. Niemal się z nim zderzyłam. Spojrzałam mu w oczy.

– Całowałem się z Gośką, my prawie…

– Kiedy?

– Dawno, za gówniarza.

– Nadal jesteś gówniarzem! – zarzuciłam mu.

– Jesteś tylko rok starsza.

– I zamieszkałam z gówniarzem.

– Czy to ważne? – zapytał z takim lekkim załamaniem. Patrzył się w ziemie, a ja niedowierzałam w to co słyszę. On przechodzi to samo, a co dopiero ja. Niedawno dowiedziałam się o Manueli i o tym, że z nią sypiał, a teraz nagle Małgorzata. Jak liczna miał rodzinę? Jeszcze trochę i się okaże, że jego ojcem jest któryś z moich braci, a ja jego ciotką, albo mój ojciec, wtedy była bym przyrodnią siostrą.

– Jak mogłeś mi nie powiedzieć!? – krzyknęłam na niego, bo to było nie do pomyślenia by własny facet mnie aż tak nie ufał. – Matka powiedziała ci, że Przybylski jest twoim ojcem wcześniej, prawda?

– Nie Matka, a Manuela.

– I tak jak mogłeś mi nie powiedzieć!? – krzyknęłam.

– Bo to po prostu nie twoja sprawa.

– Nie moja sprawa kto jest twoim ojcem? – dopytywałam już ciszej i wlepiałam swoje śliczne oczka w jego gały, ale on nic. Skamieniał normalnie.

– Jakoś to przeżyłam, żeś się lizał z własną kuzynką. Tylko po to by za moment się dowiedzieć, że ona jednak nie była twoją kuzynką, bo nie jest twoją kuzynką teraz, bo kuzynka jak jest kuzynką teraz to była kuzynką zawsze, a jak nie jest teraz to nie była nią nigdy. Zgadzamy się z tym? – zapytałam.

– Tak, a ciotka co nie była ciotką… i te dalej to twoje co to takie pokrętne – wyznał zrezygnowany i wywalił przez okno na pół dopalonego papierosa.

– I nadal uważasz, że to nie moja sprawa!? Twoim ojcem jest pieprzony psychopata, a ja się pierdole każdej nocy z jego synalkiem, który genetycznie jest obciążony tym samym genem jebanego psychopaty! Ja teraz dopiero dostrzegam, że jesteś jak on! Bywasz jak on! – krzyczałam nie panując nad sobą i swoim głosem, nad reakcjami, rękoma, nad niczym. Cała się trzęsłam, bo pamiętałam ile Darek złego uczynił, to co widziałam na własne oczy. Nagle poczułam jak ktoś chwyta mnie za twarz. Dwoma rękoma za szyje, ale nie przydusza. Damian przybliżył się do mnie, tak że nasze nosy niemal się stykały. Musiał się więc też przychylić bo to on był niższy.

– Zamknij się kurwa, mówię zamknij się – wywarczał przez zęby.

– Boli prawda? – zapytałam z uśmiechem bólu i to był błąd, bo dopiero wtedy poczułam prawdziwy ból. Taki jakiego nigdy nie zaznałam. Ręka mojego chłopaka zderzyła się z moim policzkiem z taką siłą, że poleciałam na łóżko i przywaliłam twarzą w materac. Doskoczył do mnie. Obrócił mnie na plecy, przywalił z pięści gdzieś w okolice ust. Zęby miałam całe, tego byłam pewna, bo to sprawdziłam. Kiedy szykowałam się na kolejny cios odskoczył ode mnie jak oparzony.

– Ja, ja, ja… prze… nie ważne – zająkał się, wciąż cofając, jakbym go parzyła, jakby nie mógł na mnie patrzeć. Odwrócił się i wybiegł, trzaskając drzwiami. Nie wiem dokąd poszedł, ale nie wziął kurtki, bo wciąż leżała na komodzie. 

Część 4 - 2015, kwiecień - Damian (Adrian)

– Aleś ty zachrypnął. – To było pierwsze co usłyszałem od mojej kobiety tego ranka. Wystarczyło, że powiedziałem „Dzień dobry śpiochu”, a ona już z tak niemiłym tekstem.

– Byłem wczoraj w studiu, chrypka jest naturalna – odpowiedziałem, chociaż wiedziałem, że kłamię. Czułem, że coś mnie łamie.

– Zrobisz kawę, czy wolisz śniadaniować?

– Odgrzeje na szybko bigos od mamy, kawę też mogę zrobić, a ty zrób się na bóstwo. – Puściłem do niej oczko, kiedy ona się przeciągała i walczyła by zmotywować się do wstania.

– A może się dziś polenimy w łóżku? – zapytała z nadzieją.

– Wstawaj bo cię spiorę i zmuszę – zagroziłem, ale wiedziałem, że dla niej to kiepska zachęta wiec szybko się poprawiłem. – Jeśli nie wstaniesz to nie spiorę cię nigdy więcej, nie tknę palcem twojej… przez co najmniej dwa tygodnie.

– Wstaje! – krzyknęła z kwaśną miną i podążyła do łazienki. Ja w tym czasie zakładałem na gołą klatę koszulę, a potem bluzę od mundurku szkolnego. Zdążyłem też zgrzać bigos i położyć wszystko na stole w salonie. Nienawidziliśmy jadać w jadalni.

– Jezu, my dzisiaj mamy sprawdzian z matmy – zaczęła.

– Tak, ja jeszcze muszę zaległą chemię napisać.

– Tylko dla mnie jest matma ważna, bo chcę w przyszłości startować na ekonomie.

– Ja na medycynę, więc też by się przydało wypaść jakoś. – Przypomniałem partnerce o planowanym kierunku moich studiów i wlepiłem w nią takie miłosne nienawistne spojrzenie. – Jedz bo zeszczuplejesz jeszcze bardziej.

– Myślałam, że moja linia ci się podoba.

– Podobała jak cię poznałem, teraz zeszczuplałaś na max, a ja lubię sobie klepnąć, a w tym celu muszę mieć po czym – odrzekłem i patrzyłem na kobietę siedzącą na kwadratowym pufie we wzór zebry. Cały salon zawierał elementy tego zwierzaka, w ogóle panowała biel, czerń, szarość i gdyby nie ten wzór i czerwone elementy to byłoby za sterylnie.

– Jesteś okropny i zamyślony – wyznała.

– Ty nie mniej okropna, ale ty się nie zamyślasz, brak ci na to wrażliwości.

– Jestem wrażliwa jak cholera! – powiedziała entuzjastycznie, a ja w tym czasie zrobiłem łyka mojej kawy, która rozlała się po moim podrażnionym gardle, a ja aż skrzywiłem się z bólu.

– Coś nie tak?

– Gardło mnie boli.

– A mówiłam, żeś zachrypnął, to ty jak zawsze swoje.

– Po szkole pójdę do lekarza.

Nie poszedłem jednak do szkoły, tu przed wyjściem ścisnęły mnie płuca i musiałem wyglądać okropnie skoro Anna chciała zrezygnować ze szkoły by ze mną zostać. Co rano droczyła się, że nie ma ochoty wstawać, ale prawda jest taka, ze miała plany i ambicje. Nie unikała nigdy egzaminów i sprawdzianów ze ścisłych przedmiotów, już prędzej biologię, prawo, języki, ale nie matmę. Posłałem ją jednak do szkoły obiecując, że będę leżał i odpoczywał, a jedyny spacer jaki sobie urządzę będzie do lekarza i z powrotem. Zdjąłem z siebie szkolne ubranko, założyłem spodnie od piżamy z satynowego materiału – były brązowe, jak nasza sypialnia. Tu też panował zwierzęcy wzór, podobnie jak w salonie, ale tu była to panterka. Władowałem się do łóżka, wybrałem numer matki, ale jednak nie odebrała.

„Jestem w pracy do późna” – tak brzmiał jej SMS.

„Jestem chory, podrzuć mi książeczkę lekarską, podbitą, bo dowodu jeszcze nie mam, a legitymacje przepiłem… podrzuć, plis” – odpisałem.

Oczywiście po tym moim SMSie musiała zadzwonić.

– Damian, ale to coś poważnego?

– Nie mamo…

– Ale żeś zachrypł. – Jakbym już gdzieś to słyszał – pomyślałem.

– Będzie dobrze, to tylko przeziębienie.

– Ja się z pracy nie wyrwę, wytrzymasz do jutra? – zapytała z nadzieją.

– Pewnie mamo, że wytrzymam. Z Anką ok – dodałem już tak zapobiegawczo.

– A właśnie miałam zapytać czy też jest chora, ale skoro nie to uważaj byś jej nie zaraził.

– Wiem mamo, kocham cię, dobranoc, bo ja się zdrzemnę – powiedziałem i byłem zmuszony wstać z łóżka po chusteczki, bo jeszcze kataru dostałem przy okazji, na domiar złego.

Przespałem całe popołudnie, ale oczywiście obudził mnie dźwięk dzwonka od furtki. Cholera – pomyślałem.

– Jeśli to ty bachorze to zatłukę – powiedziałem, bo od niedawna dręczył nas taki bachorek dzwonieniem do furtki i spierdalał zanim któreś z nas do niej doszło. Normalnie cholery można było dostać.

Zarzuciłem na siebie szlafrok we wzorze panterki, ale męski. Anna koniecznie chciała bym był kolorystyczny, więc wynalazłem taki na allegro. Nie wiązałem sznureczków. Nie założyłem japonek, popędziłem na boso i uniknąłem głównych schodów, wolałem schodzić tymi awaryjnymi co zmierzały do garażu. Nadal nie przyzwyczaiłem się do obecności innych domowników na dole, a oni do mnie, więc po cholerę było sobie wchodzić w drogę. Krok przed garażem założyłem swoje stare klapki basenowe i skierowałem się w stronę furtki, czyli miałem do pokonania jakąś co najmniej pięciominutową drogę. Pierw minąłem altankę, na której w klatce znajdowały się papugi, później ogród składający się z samych tulipanów, by w końcu dojść do oczka wodnego, przejść przez mostek i nareszcie byłem przy furtce.

– Cześć Seba, co cię sprowadza? – zapytałem mojego przyjaciela, otwierając zapraszając go do środka.

– Konkretnie to nic, tylko piwo. Miałem nadzieję, po prostu, że będziesz.

– Mogłeś zadzwonić. Piwem nie pogardzę, może mnie rozgrzeje.

– Zadzwonić nie mogłem, pokłóciłem się z Natalią, nie wziąłem nawet telefonu wychodząc. Nie chcę o tym mówić. Co cię łamię?

– Jakaś kurwa zwana chorobą.

– Chociaż raz to nie Anka ci daje popalić – stwierdził kiedy byliśmy już przy altance. To przejście od furtki do domu zawsze wydawało mi się krótsze niż odwrotnie.

– Anka to mnie gna do zamontowania tej kamerki, by było widać kto dzwoni.

– Nadal was nęka ten dzieciak? – dopytywał.

– Nawet nie wiemy jaki to dzieciak. Ostatnio jak go widziałem to tylko plecy. Jakiś szczyl, nie ma więcej niż osiem lat. Tak czy inaczej muszę w końcu to zmontować.

– Mogę za ciebie, dla mnie takie roboty to przyjemność – powiedział kiedy weszliśmy do garażu.

– Ściągasz buty na schodach, myłem podłogi wczoraj i dbam by nie musieć myć ich więcej razy w tym tygodniu.

– Za tydzień Ani kolei.

– Nie, też moja. Dopiero potem jej. Dlatego wolę myć raz na tydzień. Jak będzie jej kolei to będę wędrował w butach by myła kurwa kilka razy dziennie. – Mówiłem i zapraszałem go do salonu jednocześnie. Rozsiadł się na popielatej sofie narożnikowej, oparł o poduszkę we wzór zebry, a ja zająłem tego pufa, na którym rano siedziała moja dziewczyna.

– Nadal was to bawi? – zapytał wyjmując z torby treningowej cztery puszki piwa.

– Skoczę po szklanki.

– Zapomniałem, że pan elita tylko butelkowe pija.

– Puszkowe też pijam, ale ze szklanki – odkrzyknąłem bo właśnie sięgałem z oszklonego regału podświetlanego, stojącego w przedpokoju dwie szklanki do piwa z czarnego szkła.

– Pytałem czy nadal was to bawi?

– Pewnie, ostatnio się kąpię, biorę prysznic znaczy się, a ona, że szybciej, szybciej, bo jej się siku chce. No i już kończyłem, cały w pianie byłem, spłukiwać się chciałem i nagle zimna woda.

– Zakręciła ciepłą?

– No, zdolną mam kobietę, nie? – zapytałem z uznaniem i zrobiłem łyk tego gorzkawego płynu, który zdawał się sprawiać, że jakby gardło mnie mniej bolało.

– I co zrobiłeś, opłukałeś się zimną? – dopytywał.

– Coś ty, wyszedłem jak taki miś Yeti, cały w tej pianie. Wpuściłem ją do toalety, ona taka uszczęśliwiona. Wiesz to dziękuje za pośpiech i ta cała sztucznizna, w której jej tak bardzo do twarzy.

– Nie wierzę, żeś na tym zakończył.

– Pewnie, że nie. Poczekałem aż się wysika i wepchnąłem się z nią pod ten lodowaty prysznic. Piszczała jak cholera, bo w ubraniu była, ale po chwili już bez i nawet ta zimna woda zdawała nam się ciepła. Potem jeszcze rozgrzewka w łóżku.

– Zaczynam wam zazdrościć.

– Popędu? – zapytałem z zacieszem.

– Nie, tej beztroski. Macie w ogóle jakieś problemy? – dopytywał.

– Problemy to są jak się ma dzieci, dlatego my nigdy nie zamierzamy. Mamy problem, Anka chce zaryzykować i zlikwidować nasze konta, otworzyć para bank, takie coś co działałoby na zasadzie chwilówek, ale pożyczało pieniądze na raty, mniejsze by były koszty niż pożyczki z obsługą co dochodzi ci do domu, ale większe niż chwilówek. Bo chwilówki dostępne na rynku działają tak, że jak weźmiesz i nie masz na spłatę to musisz przedłużyć i to nie zmniejsza kwoty zadłużenia. Ona chce wymyślić taką chwilówkę, co masz pół roku na to by ją spłacić, masz podaną konkretną kwotę do spłaty i wtedy płacisz co miesiąc, co tydzień, lub nawet co dnia, ważne by w dniu kiedy kończy się termin spłaty, zadłużenie było spłacone. Była już nawet u jakiegoś prawnika się dowiadywać, z moim ojc… z Fabianem o tym gadała. Niby nie ma zastrzeżeń. Ona ma już osiemnaście lat, można otworzyć taką domenę i zarejestrować działalność. Jednak jej kasy na to nie starczy, musiałbym ja zlikwidować lokatę co ją mam od ojc… Darka, no i jeszcze konto oszczędnościowe moje.

– Ty się boisz ryzyka? Co z tobą?

– Muszę być odpowiedzialny, jak utopimy to zostaniemy z niczym, to kasa na nasze studia.

– Przecież Anka dostaje kasę co rok od Kamila.

– Do dwudziestego pierwszego roku życia. Tak zastrzegli jej rodzice. Z resztą dostaje te półtora tysiąca, mnie wychodzi z alimentów od ojców też tyle i wiesz… za tysiak skromnie żyjemy, za tysiąc się bawimy, a po pięćset co miesiąc wpłacamy na konta. To nasze zabezpieczenia, a lokata…. Chcę studio nagrań otworzyć.

– Na rapie nie zarobisz.

– Wiem, dlatego medycynę będę studiował.

– Zazdroszczę wam planów i tego poukładania, kłócicie się czasem?

– Zdarzyło się – odpowiedziałem szczerze?

– I co wtedy?

– Najostrzej to było rok temu. Do matki się wprowadziłem na jakieś dwa tygodnie, coś z hakiem nawet. Przeprosiła to wróciłem. Innym razem to ona urządziła pierw karczemną awanturę, by potem milczeć niemal miesiąc. Myślałem, że oszaleje, nie wiedziałem już co uczynić by mi wybaczyła. Jednak teraz już jest dobrze. Mam tydzień na podjęcie decyzji co z tym jej parabankiem.

– Będziesz udziałowcem tam? Wspólnikiem?

– Nie, nie chcę się w to bawić. Jak się zgodzę to dam jej te pieniądze, licząc, że mi opłaci studia i mnie utrzyma gdy przyjdzie kryzys. Zaufam jej po prostu, jeśli kupię jej pomysł.

– A co jak kiedyś wywali cię na bróg. Mieszkasz u niej, oddasz jej swoje pieniądze, ona się dorobi, znajdzie kochanka…

– Nie zamieni mnie na innego. A nawet jeśli, to nie będę żałował, bo jeśli się dorobi to było warto, pomysł był dobry. Zainwestuje przynajmniej w coś z przyszłością.

– Ale nie wyniesiesz zysku z tej inwestycji – zauważył słusznie podczas nalewania piwa.

– Kocham ją, ale to nie ma nic do rzeczy. Anna jest podłą, zimną suką, ale ma też honor, jeśli pożyczy od kogoś choć grosz, to kiedyś go zwróci. I ta kurwa ma takie wyczucie, że zwróci go wtedy gdy jest najbardziej potrzebny i przydatny.

– Mówisz kurwa o własnej kobiecie.

– Tak, wiem, ale u nas to tak pieszczotliwie. Jesteśmy no te, jak to było?

– Krejzole – przypomniał mi.

– No właśnie, krejzi, krejzi – powiedziałem z zacieszem i przechyliłem szklankę by wypić do dna.

Seba poszedł do domu, nie wypił nawet piwa do końca. Łyknąłem za niego, żeby się nie marnowało. Ta cała Natalka mnie wkurwiała, sprawdzała go jak małego dzieciaka, kontrolowała na każdym kroku, wydzwaniała po kilkanaście razy kiedy nie było go dłużej niż godzinę, ale co się dziwić, w końcu starsza była. Cieszyłem się, że my z Anią mamy do siebie zaufanie, że nie napastujemy się telefonami z byle powodu. Spodziewałem się, że jak przyjdą dzieciaki to to się zmieni. Będę pił w barze z kumplami, a ona telefonować o czopki, brak syropku na kaszel, brak chusteczek do pupy, że maleństwa płaczą a ona sobie nie radzi… Po co ja w ogóle myślę o dzieciach? – zapytałem sam siebie, bo nagle uświadomiłem sobie, że przy Ani nigdy nie będę ich miał. Z jednej strony trochę przykro, bo wiedziałem, że dla niej to pewna decyzja, że nie zmieni zdania. Z drugiej strony jednak to była największa radość, bo na cholerę mi dzieci i kłopoty, ja się nawet nie nadawałem na ojca, a ona na matkę.

– Pora coś zjeść – rzekłem do kruczoczarnego kociaka, który ocierał się o moją nogę. – Na co masz ochotę stary? – zapytałem zmierzając do nowoczesnej kuchni, w której też panował zwierzęcy wzór, ale tym razem w łaty krowie. Wysokie hokery miały właśnie takiego koloru siedziska – białe w brązowe, krowie łaty. Meble były białe, nad zlewem coś ala obraz, by nie zalewać ściany, zastępował płytki. Oczywiście przedstawiał krowy namalowane przez dziecko – przez Michałka, Anka robiła to na specjalne zamówienie. Tu nawet kubki i talerze były w łaty, ale cóż… tak chciała, a mnie to nawet odpowiadało, przynajmniej nie było to jedno z tych nudnych mieszkań w starym stylu. Chociaż nie… dół tego domu był właśnie w takim starym, antycznym stylu. Zawsze mnie interesowało czy zapoczątkował to Kamil, czy Ani rodzice też mieli zamiłowanie do staroci. Nigdy jednak nie odważyłem się spytać, nie lubiła mówić o starszych, wymazała ich z pamięci.

– Hubercie hrabio Kenty, wolisz surowego kurczaka, czy wątróbkę? – zapytałem kociaka, który już usadowił się na niewielkim blacie znajdującym się nieopodal stołu. Patrzył w swoją pusta miskę. Hubert był członkiem rodziny, właściwie to był jedynym bliskim Anki, nie licząc mnie. Domyślałem się, że bardziej rozpaczałaby po śmierci tego czarnucha, niż przed laty na pogrzebie rodziców.

Podstawiłem Hubertowi pod nos oba kawałki mięsa, czując się przez chwilę jak rzeźnik. Wybrał pierś z kurczaka, ale oczywiście wymagający nie mógł sam gryźć.

– Może jeszcze za ciebie przemielić i połknąć ty pchlarzu ty? – zapytałem złośliwie podczas krojenia tego kawałka kurczaka w maleńkie kawałki, bo duże też by odrzucił.

– Czego jeszcze chcesz Hubercie de Burgh? – zapytałem bo nadal patrzył to na miskę, to na mnie. Wydawał się jakby zrozumieć moje pytanie, podszedł do garnka z pozostałością bigosu. – Dobrobytu hrabia nauczony – rzekłem, ale co mi szkodziło dolać do jego kociej miski trochę bigosu. – Na zdrowie stary. Zrobimy naszej hrabinie niespodziankę i ugotujemy obiad – stwierdziłem, a Hubert już zajadał i to w takim tempie jakby mu miało braknąć.

Wrzuciłem na rozgrzaną oliwę z oliwek pieczarki, mieszałem czekając aż się trochę podsmażą. Dodałem do nich po chwili cebuli, oczywiście pokrojonej drobno w kostkę, a następnie całość przełożyłem do garnka. Na pustą już patelnie znów dodałem oliwy, a następnie cukinię pokrojoną i potem też ją do garnka. Na końcu nakroiłem tego co najlepsze w leczo, czyli kiełbaski. Bardzo dużo talarków. I je tak smażyłem z dodatkiem przypraw, aż powróciła moja piękność.

– Jak się mają moim mężczyźni? – zapytała.

– Dobrze, ja gotuje, a on żre jak zwykle – odpowiedziałem jej z uśmiechem, kiedy objęła mnie od tyłu.

– Nie mów tak o moim ukochanym, bo ci łeb ukręcę – zagroziła.

– Zdałaś? – zapytałem, ale wiedziałem już, że padnie twierdząca odpowiedź, bo przecież śmiała się od ucha do ucha.

– Pewnie, że tak. – Mówiła z wyższością opierając się o blat między dwoma hokerami w te łaty.

– Powinienem cię sprać za nie wiarę w siebie – stwierdziłem grożąc jej wskazującym palcem jednej dłoni, a drugą trzymałem łopatkę drewnianą i mieszałem te talarki, by się nie przypiekły.

– A wiesz, że nigdy nie otrzymałam lania od szefa kuchni? – głosiła zaczepnie.

– Nic straconego, zawsze możesz dostać, za niesumienną pracę. Tak stoisz i stoisz, zamiast już paprykę oczyścić i pokroić – głosiłem żartobliwie.

– To ja tylko zdejmę płaszcz i już się nadstawiam, ok? – dopytywała. – Pewnie, że ok, ty się zawsze godzisz – odpowiedziała sama na własne pytanie, które sądziłem, że zadała mnie. Musnęła mnie w policzek i poleciała do przedpokoju.

Powróciła stanęła przy ścianie, twarzą do niej i się chyba bardzo niecierpliwiła.

– No Damian, co tak długo!? – warczała na mnie.

– Myje i wycieram łopatkę.

– Nigdy nie dostałam łopatką.

– Dziś dostaniesz – rzekłem pewnie i wymierzyłem jej po kilka razy na każdy z pośladków. Później kolejne kilka po małej przerwie. Kiedy zaczęła się wiercić stwierdziłem, że wystarczy, bo zakończy się czysty, zdrowy erotyzm, a zacznie okrucieństwo.

Ostawiłem Patelnie z gazu, jednocześnie się całując z moją królewną. Tym razem była oparta pleckami o tą ścianę z łatami, a ja nachylałem się jednocześnie zsuwając z niej odzienie. Później znów całowałem usta, szyje, by wreszcie unieść jej uda do góry, podrzucić ją trzymając za nagi tyłek w taki sposób by jej uda zatrzymały się na moich biodrach.

– W spodniach tego nie zrobisz – zakpiła.

– Nie mam na sobie przecież dżinsów, to tylko dresy, luźne, wystarczy rozwiązać, o tutaj. – Nakierowałem jej rączkę na owe sznureczki. Musiałem ją mocno przy tym przyciskać do ściany i trzymać jej pupę na mojej drugiej dłoni, by mi nie spadła. Pociągnęła za nie, i ręką opuściła mi spodnie lekko ku dołowi. Potem już same opadły.

– Byłeś u lekarza? Nie zarażasz? – zapytała, odrywając swoje usta od moich, choć nie wiem jak to uczyniła, bo głowę miała niemal przy samej ścianie.

– Nie byłem, matka dopiero przyniesie książeczkę.

– Mogłeś iść do prywatnego. – Znów przerwała całowanie.

– Moja kasa wpłynie dopiero w przyszłym tygodniu – wyjaśniłem i pragnąłem znów wpić się w jej usteczka, ale niestety…

– Mogłeś wziąć moje.

– Ale nie chciałem. Całuj do cholery! – warknąłem.

– Całuje, całuje, już, wszak co nagle to po diable. Jednak jeśli mnie zarazisz, to gwarantuje ci…

– No co mi gwarantujesz?

– Że dostaniesz w mordę, a potem będziemy się pieprzyć dla wylania potu i zdrowia – odpowiedziała i zaczęła pocałunek, zachłanny, wampirzy, z domieszką mojej i jej krwi, przez przygryzanie sobie nawzajem warg.